Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

Ze is het maar beperkt met me eens. “Het is die twee-eenheid
van mij en mijn kind,” zegt ze, “die is zo sterk en we zijn al zo lang
samen. Probeer jij maar eens iets te veranderen in ons gedrag.”
“Ik wil niets veranderen in jullie gedrag,” zeg ik, “maar je kunt
mij niet wijsmaken dat jij het prettig vindt, zoals het gaat. Het kind
is er sowieso niet bij gebaat, want dat weet niet waar het aan toe
is.”
“Je hebt gelijk, liefste,” zegt ze, “ik ga me er vanaf nu beter aan
houden. Als het nodig is zal ik mijn kind zelfs straffen. Hoe
verschrikkelijk ik dat ook vind.”
De strijd tegen twee wijven.
Ik ben tegen twee wijven aan het strijden en het is vechten tegen
de bierkaai. Althans, zo zie ik het, en ik weet dat ik het niet langer
meer vol ga houden. Ik zie haar inconsequente gedrag, waarop het
kind volledig is ingespeeld.
Dat kind, wat een hekel begin ik te krijgen aan dat rotkind. Als
dingen moeten, is het voor het kind. Als dingen niet kunnen, komt
dat door het kind. Als ik thuiskom, moet ik dingen doen voor het
kind. Maar bovenal, elke gesprek dat ik met haar voer gaat over
het kind. Altijd weer dat kind.
Ik heb het er helemaal mee gehad en de ergernis sluipt er in. Ik
word kortaf naar zowel het kind als naar haar. Ook ga ik steeds
meer werken en naar kantoor toe. Ik heb geen zin meer om thuis
te zijn en ik merk dat ik mijn huiselijke situatie zo veel mogelijk
ontvlucht.
Op kantoor lucht ik mijn hart bij Jack en Marco, allebei vader
van opgroeiende kinderen. Ik vraag ze wat ik verkeerd doe of wat
ik veranderen moet. Ik kan werkelijk alleen nog maar praten over