Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

horen van de eerste klanken barstte zij direct in tranen uit. Ik kon me ook
niet inhouden en ik liet mijn tranen ook de vrije loop. Het waren tranen van
puur geluk. De emoties, die ik altijd zo goed onder controle wist te houden,
hadden me nu tuk. Wat was ik gelukkig.
“Heb jij er enig idee van wat voor progressie ik al maak, dankzij
jou?” vraagt ze.
“Ik zie het niet zo,” zeg ik, “maar als het wel zo zou zijn, dan is
het afhankelijk van mijn aanwezigheid en dat is nu net het punt dat
ik maak.”
“Je bedoelt dat het niet snel genoeg vindt gaan,” probeert ze.
“Het heeft niets met snelheid te maken,” zeg ik, “maar meer met
hoe jij denkt van jouw verlatingsangst af te komen.”
“Als jij denkt dat Mathijs me kan helpen om er vanaf te komen,
dan ga ik naar hem toe,” belooft ze me, “met zijn hulp en jouw
steun moet ik er toch uit kunnen komen? Daarbij, ik krijg al de
bibbers bij het idee dat ik jou met een gestoord wijf zou gaan
opzadelen. Dat zou ik nooit doen. Daarvoor hou ik veel te veel
van je. Geloof me, we zitten nu in een dip, maar vanaf nu zal het
alleen maar beter gaan.”
De toon van ons gesprek is duidelijk veranderd. Het hard tegen
hard ruziën heeft plaats gemaakt voor zachtjes en rustig praten. Ze
heeft de snaar gevonden waarmee ze me heeft kunnen raken. Ik
word overvallen door mijn eigen emoties.
De liefde van mijn leven vraagt me om hulp. Ze heeft het
vertrouwen in zichzelf dat ze eruit kan komen. Ze zal mij nooit
opzadelen met een „gestoord wijf‟, zoals ik haar genoemd heb.
Daarvoor houdt ze veel te veel van me, zoals ze het zelf zegt. We
vullen elkaar zo goed aan en we zijn een ideaal koppel. We wonen
zelfs al samen en we hebben al zoveel meegemaakt. Het wordt
zelfs helemaal perfect als ze haar verlatingsangst overwonnen
heeft. Ze spreekt voor zichzelf het vertrouwen uit, dat ze eruit kan
komen. Ze vraagt me of ik haar wil helpen en of ik haar die kans
wil geven.