Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

Ik begrijp haar niet. Ik zeg het haar. Mijn inziens wordt nu juist
bereikt wat ze zo graag wil: Een gezin dat in een goede harmonie
leeft.
Het kind is een beetje baldadig en druk. Ze is nogal beweeglijk en
op een bepaald moment maakt ze een nogal onhandige beweging.
Het kopje, waar ze tegenaan stoot, valt op de plavuizen vloer.
Kapot. In duizend stukjes. Het is het kopje dat ze haar moeder
voor moederdag cadeau heeft gegeven. Ze heeft het zelf gekocht
bij Familux in Rhoon; kosten 1 euro en 49 eurocent. Maar nu
maakt het kind haar kopje kapot.
Zij wordt woedend en ze blaft het kind toe: “Ben je nou
helemaal besodemieterd? Godverdomme, nou gooi je mijn
moederdagcadeau ook nog eens kapot. Lomp mokkel dat je er
bent. Het lijkt wel of je het expres doet. Alles waar ik ook maar
een beetje aan gehecht ben, sloop je of heb je al gesloopt! Dan
krijg ik eindelijk eens een cadeautje van je, wat denk je? Jij moet
het weer kapot maken. Heb je dan geen enkel respect voor mijn
spullen?”
Ze had het kind beter met een moker in het gezicht kunnen
slaan, dan had ze het minder pijn gedaan. Het kind is totaal
overstuur. Ze betuigt haar spijt keer op keer. Haar moeder houdt
er niet over op en ze blijft maar razen.
Ik kan het niet meer aanhoren en ik grijp in. Ik bijt haar moeder
toe, mijn eigen regel omtrent discussies in aanwezigheid van het
kind overtredend: “Ben je nou helemaal belazerd? Zo‟n enorme
drukte te maken over zo‟n lullig kopje. Als je kind het nou expres
had gedaan, heb je het recht om er een punt van te maken. Maar
dit gaat per ongeluk. Doe alsjeblieft normaal en houdt erover op.”
Maar ze geeft zich niet gewonnen. “Dat mokkel maakt alles
kapot waar ik aan gehecht ben,” verdedigt ze zich.
Ik word gek. Ik begrijp hier werkelijk niets van. Ik vraag haar:
“Ben je er soms op uit om doelbewust de relatie tussen jou en
jouw kind ook kapot te maken?”