Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

doorgaat, zal het niet lang meer duren voordat ik volkomen de
weg kwijtraak.
Het leven met mijn gezin heeft een voorspelbaar karakter
gekregen. Ik kan, dankzij mijn inspanningen, lezen en schrijven
met het kind. Ze is gehoorzaam en lief en ik heb er geen kind meer
aan. Met haar moeder heb ik precies het tegenovergestelde. Ik
maak ruzie met haar, waarbij ik mezelf niet meer herken. Ik laat
mezelf door haar steeds weer verleiden tot ordinaire schreeuw- en
scheldpartijen met veel verbaal geweld. Twee keer in mijn leven
heb ik dat eerder gedaan tegen een vrouw en die momenten kan ik
me zelfs nog heel goed herinneren. Maar nu heb ik het minstens
twee keer in de week.
Ik herken er zelfs al een vast patroon in. We maken ruzie en
vervolgens maken we het dezelfde avond of de volgende dag weer
goed. Het blijkt steeds dat wij dezelfde intentie hebben, maar op
de een of andere manier begrijpen wij elkaar steeds verkeerd. En
dan niet zo‟n klein beetje ook, want het polariseert zodanig, dat er
telkens die enorme ruzies ontstaan. Daarbij laat ik me niet veel
zeggen en zij doet dat ook niet. We kunnen het gelukkig achteraf
steeds goed verklaren en dan leggen we het geschil bij met de
belofte, dat we het nooit meer zo ver zullen laten komen. We
houden tenslotte van elkaar en we vullen elkaar zo goed aan.
Rationeel gezien dan. Want op het emotionele vlak merk ik dat er
andere dingen gebeuren, althans, bij mij. Het kost me steeds meer
tijd en moeite om het gevoel, dat een tijdje na blijft ijlen na zo‟n
ruzie, kwijt te raken. Het gevoel dat ik voor het eerst had, na de
ruzie omtrent mijn zogenaamde flirtpartij met Yvette, twee dagen
voor onze bruiloft.
Ik denk aan het gevoel dat ik had in de eerste weken van onze
relatie. Wat was ik verliefd. Ik kon niet meer functioneren, zo hield
ze me bezig. Nu kan ik ook niet functioneren, want nu houdt ze
me ook heel erg bezig. Er is echter één gigantisch verschil. Nu is
het in negatieve zin.