Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

ik besloot niet in de rij aan te sluiten, maar Yvon en Layla gewoon
weer op te zoeken.
Toen ik Yvon riep, viel mij iets vreemds op. Ze kreeg een soort
paniekaanval en ze begon bijna geobsedeerd tegen me te praten. Ik
weet niet meer exact wat de strekking ervan was, maar ze vond het
debiel dat de speed-rij zo lang was. Kon je dan nergens van op aan,
waarom was ik niet in de rij blijven staan, enzovoorts. Ik dacht nog,
mens, waar maak je je zo druk over?
De volgende achtbaan ben ik met Layla ingegaan. Ik heb nauwgezet
gekeken wat er gebeurde. Ze protesteerde en probeerde me met
allerlei valse voorwendselen ervan te overtuigen dat zo‟n achtbaan
slecht is voor je gestel en ze probeerde Layla ertoe te zetten niet
met me mee te gaan.
Toen ik eenmaal mijn zin doorgedrukt had, vroeg ze aan de
controleur waar de uitgang was en hoe lang de wachttijd bedroeg.
Vervolgens gingen Layla en ik in de rij staan en we werden
uitgezwaaid tot er werkelijk geen millimeter van ons meer te zien
was. Ik zag aan haar lach dat hij gemaakt en geforceerd was.
Eenmaal uit het zicht keek ik om het hoekje naar haar. Ik zag dat ze
zich naar de uitgang van de achtbaan haastte (tot zover ik kon zien).
Toen ik met Layla uit de achtbaan kwam, zag ik duidelijk haar
opluchting.
Ineens zag ik het vaste patroon en ik heb het daarna nog een paar
keer gezien, maar ja, dat is dan geen kunst meer. Ik heb er zelfs een
beetje mee gespeeld. Ik wist echter nog niet wat het precies was en
nu ik het weet, bevreemdt het me zelfs dat ze me de achtbaan in liet
gaan. Ze moet nogal wat doorstaan hebben, terwijl ik in de (rij van
de) achtbaan zat.
Er is mij nog iets opgevallen waar je eens naar zou kunnen kijken. Ik
noem het een beetje „plaatjes kleuren‟. Ik heb het (nog) niet met
haar besproken, daarvoor wil ik het eerst bij jou neerleggen.
Ik merk dat Yvon in een soort ideaalplaatjes denkt., vaak een beetje
dromerig. Op het moment dat er iets niet aan dat beeld voldoet, dan
schiet ze uit haar rol. Voorbeeld, als ik „s ochtends niet heb gezegd
dat ik van haar hou, moet ik iets verzinnen om het „goed‟ te maken.
Ik plaag haar er wel eens mee, maar ze blijft net zolang aandringen,
tot ze haar zin krijgt en haar plaatje weer klopt.
Hetzelfde met Layla. Zolang ze lief is en gewoon zit te spelen, dan is
ze in staat haar dochter dood te knuffelen. Maar als Layla een beetje
baldadig is, dan kan ze op een enorm grove manier uitvallen. Zelfs
met taal, die in geen enkele verhouding staat tot de gebeurtenis. Ze