Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

het maar goed is dat ik er ben om erger te voorkomen. Ze belooft
beterschap. Met mijn hulp komt alles goed.
Ik weet niet wat ik ermee aanmoet en ik puzzel door.
Plaatjes? Week 32, zondagochtend.
Ik ga, nadat ik de nacht slecht heb geslapen, vroeg mijn bed uit.
Het gezin slaapt nog en nadat ik een kop thee voor mezelf gezet
heb, ga ik direct verder met mijn puzzel. Ik heb de rand van de
puzzel klaar en de eerste grote brokken kan ik in elkaar leggen. Ik
kijk naar buiten en mijn ogen worden als vanzelf naar dat lullige
tuinlampje toegetrokken. Dat lullige lampje in die vreselijke tuin.
De vreselijke tuin, die symbool lijkt te zijn geworden voor mijn
ergernissen. “Die kuttuin, wat haat ik die kuttuin,” denk ik steeds.
Natuurlijk ben ik het zelf geweest, die al die concessies heeft
gedaan. Voor haar. Met het vertrouwen dat eenmaal klaar, de tuin
geen issue meer zou zijn.
Maar hoe zit zij er dan in? Wat is haar rol in deze? Heeft zij wel
eens een concessie gedaan? Het lijkt er zowat wel op, dat ze steeds
weer haar zin probeert te krijgen. Dat is vreemd, het gaat toch om
„ons‟, waarbij ruimte en wederzijds respect onze belangrijkste
basisnormen zijn. Wat is er belangrijker, die tuin of „wij‟? Meerdere
malen heb ik haar gevraagd, zelfs gesmeekt, om het rustig aan te
doen met de tuin en mij er niet meer mee lastig te vallen. Maar nee
hoor, er komt steeds iets bij of ze doet het toch anders. Het lijkt
bijna wel dwangmatig.
De verbouwing aan de twee bovenverdiepingen passeren ook de
revue. Ik zie hetzelfde patroon. De woonkamer idem dito. Ze
sleurt net zo lang aan de meubels tot ze naar haar zin staan.
Desnoods tot drie uur in de nacht. Het plaatje moet kloppen, lijkt
het wel.