Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

Ik reageer geërgerd: “Wat je nu zegt slaat helemaal nergens op.
Rol als vader in ons gezin, hoe bedoel je dat nou weer? Weer elke
avond bezopen thuiskomen! Wat denk je eigenlijk van me?”
Ze herhaalt wat ze al eerder heeft beweerd. “Lieve schat,” zegt
ze, “je bent er erger aan toe dan je zelf denkt. Geloof me, ik
herken het en ik weet het. Ik hou er overigens niet minder van je
om.”
Ik word nijdig en ik breek de discussie bot af. “Godverdomme,”
bijt ik haar toe en ik kijk haar boos aan, “stop alsjeblieft met het
aandragen van die zinloze argumenten. Houd erover op. Ik wil
deze discussie nooit meer met je voeren.”
Ze houdt haar mond en ze kijkt me meewarig aan. Ik drink mijn
biertje leeg, terwijl ik haar ogen voel prikken. Hij smaakt me niet
en ik heb geen trek in een tweede.
Een vreemd schouwspel. Week 32, zaterdagavond.
Het is inmiddels avond geworden en ik ben nog steeds met mijn
puzzel bezig. We zijn net klaar met eten en het kind ruimt de
keuken op. Zij zit weer achter haar webshop en ik ga verder met
mijn puzzel. Het kind vraagt of ze naar de tv mag kijken.
“Natuurlijk wijfie,” zeg ik, “als je het geluid maar niet zo hard
zet.”
“Nee, papa,” zegt ze en ze geeft me een kus op mijn wang,
voordat ze voor de tv gaat zitten.
Terwijl ik doorpuzzel, kijk ik eens naar het kind, dat met haar
knuffel in haar arm naar de tv zit te kijken. Ik kijk al een tijdje met
heel andere ogen naar het kind dan in het begin. Helaas kijk ik
tegenwoordig ook met heel andere ogen naar haar moeder. Het
verbreken van de twee-eenheid is geslaagd, althans, dat vind ik. Zij
vindt het maar niets.