Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

De hele berg opgekropte ergernissen van de laatste tijd komen er
in één keer uit. “Jij altijd met je kind,” bijt ik haar toe, “ik ben het
zat. Eerst een huwelijksreis vlak na de bruiloft, dan zes weken
later, dan wil je niet weg en in de buurt van het kind blijven,
vervolgens knip je er allerlei dagen vanaf tot er werkelijk niets
meer van over is. Allemaal vanwege dat kutkind van jou. Dat jij
hebt verpest. Vervolgens verwijt je mij dat ik me druk maak. Vind
je het gek? Natuurlijk maak ik me druk.”
Ik maak ruzie met haar. Over het kind. Ze vergoelijkt alles. Ik ga
door het lint. Ik noem het kind een drakepit. Een verwend nest dat
gewend is haar zin te krijgen en alleen lief kan zijn wanneer het
haar uitkomt.
Zij protesteert fel en als een furie. Ik ben er al helemaal aan
gewend. Ik weet al precies wat er gaat komen. Ze vergoelijkt het
gedrag van dat kind, altijd weer dat kind. Ze is het duidelijk niet
met me eens. Allerlei tegenargumenten worden gebruikt, maar ik
wil er niet meer van horen.
“Ik heb het helemaal met dat kutkind van jou gehad,” bijt ik haar
toe, “dat door en door verpeste kutkind.”
Ik ken mezelf niet meer. Ik schreeuw het letterlijk uit. “En weet
je wat ik het ergste van alles vind?” krijs ik. “Jij hebt haar zo
gemaakt!”
Ik ben door het dolle heen. Zij ook en ze gaat hard tegen mijn
verwijten in. Ik snoer haar de mond door te zeggen dat ik haar de
auto uitzet, als ze haar mond niet houdt. Het helpt en dit keer
houdt ze wijselijk haar mond.
Zinderend van nijd rijd ik naar huis. Het enige waar ik aan kan
denken is aan die twee kutwijven. Die godverdomde kutwijven, die
mijn hele leven aan het verpesten zijn. Waarbij zij elke keer weer
de rechtvaardiging voor het handelen van haar en haar kind vindt
en ik me weer moet schikken.
Ik trek het niet meer. Ik weet het niet meer. Ik zie het gebeuren.
Ik sta erbij en ik kijk ernaar. Ik weet het echt niet meer.