Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

Ik rijd naar huis en ik zie dat er nog lichten branden. Ze is, zoals
ik al had verwacht, niet naar haar moeder of Zus toegegaan. Ik ga
mijn huis binnen, waar ze op me zit te wachten. Ik verwacht dat ze
ruzie met me gaat maken en ik neem me alvast voor om het niet
zover te laten komen. Maar ze verbaast me. “Vind je het gek dat je
jezelf ongelukkig en gevangen voelt?” zegt ze. “Je bent een slaaf
van jouw eigen bedrijf. Je hebt vannacht nauwelijks geslapen.
Vervolgens ga je om negen uur de deur uit en tegen middernacht
kom je weer thuis. Daar kan toch geen mens tegen?”
“Je hebt volkomen gelijk,” zeg ik, “ik ben zo mogelijk nog
vermoeider dan gisteren. Ik ga direct mijn mandje in.”
Ze gaat direct met me mee naar bed. Ik trek mijn kleren uit en ik
laat me zonder mijn tanden te poetsen in bed ploffen. Ze zegt, als
ik haar welterusten wens: “Ik vind dat je er de laatste tijd heel moe
uitziet. Ik laat je lekker met rust als je dat wilt.”
“Daar ben ik blij om,” zeg ik, “ik ben inderdaad helemaal
uitgeput.”
Het klopt ook, want ik val direct in een diepe slaap.
Week 31, woensdag. Mijn huwelijksreis, de laatste dag.
Het is woensdagochtend als ik wakker word van de wekker. Dat
gebeurt me niet vaak, want meestal ben ik ruim voor die tijd
wakker. Ook heb ik aan één stuk doorgeslapen en dat gebeurt me
ook niet zo vaak. Toch heb ik het gevoel alsof ik de hele nacht
onder een stoomwals heb gelegen.
De sfeer tijdens het ontbijt is om te snijden. Ik wissel nauwelijks
een woord met haar en ik merk dat zij aandachtig naar me zit te
kijken. Ik ontwijk haar blik zorgvuldig en ik verdiep me in mijn
krant. Ik drink snel mijn koffie op en ik maak aanstalten om
mezelf aan te gaan kleden.