Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

de tuin en hoe wij de laatste tijd met elkaar omgaan, daarmee
doelend op de vele onzinnige discussies en de belachelijke ruzies
die daaruit voortvloeien. Ik vind dat ik word geleefd en ik voel
mezelf opgesloten. Opgesloten in mijn eigen huis.
Zij geeft aan dat ze me begrijpt en met me te doen heeft. Ze ziet
hoe ik mijn best doe om een goede huisvader voor het gezin te
zijn. Ze begrijpt dat ik het zwaar te verduren heb gehad, maar nu
zijn we in een fase van rust aanbeland. Dieper als waar wij vandaan
komen kan eenvoudigweg niet. Vanaf nu ziet ze alleen maar een
stijgende lijn. Het is slechts een kwestie van tijd. Tijd die ik
daarvoor wel moet nemen, want dat is cruciaal.
Ik hoor haar praten en ik denk terug aan de vorige discussies. Ik
moet dus weer tijd nemen om aan mijn huiselijk geluk te wennen.
„Komt tijd, komt raad,‟ is het gezegde, maar ik heb al zoveel tijd
genomen en hoe ik ook mijn best doe, het verslechtert eerder dan
dat het verbetert.
Ze vraagt me of ik die tijd ervoor wil nemen. Ik kan daar
momenteel met de beste wil van de wereld geen eerlijk antwoord
op geven ik probeer haar vraag te ontwijken. Ik kijk haar aan met
een blik van „natuurlijk schat‟. Ik zeg het en ik vraag haar of ze nu
gerustgesteld is.
“Hoor jij jezelf wel?” zegt ze, daarmee aangevend dat ze juist niet
gerustgesteld is. Ze kijkt me aan en ineens gooit ze het over een
andere boeg. “Hou jij eigenlijk nog wel van mij?” vraagt ze.
Ik kan daar in mijn gemoedstoestand ook geen eerlijk antwoord
op geven dus ik zeg: “Wat is dat nou weer voor vraag?”
“Ik weet genoeg,” zegt ze stellig, “ik hoop alleen dat als je weet
wat het is dat je zo bezig houdt, je het fatsoen kunt opbrengen om
me te vertellen wat het is.”
Ze draait zich om en ze loopt de kamer uit. Het is inmiddels half
zeven geworden. Ik ben weer alleen en ik haal opgelucht adem. Ik
zet mezelf aan het werk en ik rommel door aan haar website.