Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

zelfs bewezen. Ik zit, zoals gewoonlijk, met haar op de groene
stoel als ze aan me vraagt: “Voel jij het ook?”
Ik kijk haar aan met een blik van „hoe bedoel je?‟.
Ze vraagt me mijn hand op te steken, net alsof je „ho‟ zegt. Zij
houdt haar hand voor de mijne, zo‟n tien centimeter ruimte latend.
“Voel je het?” vraagt ze. “Die tinteling?”
Ik kijk haar in eerste instantie vreemd aan, want ik begrijp het
niet. Maar ineens voel ik het ook. Ik ervaar een vreemd, warm,
tintelend gevoel, net alsof er een of ander energieveld tussenzit.
Ze heeft wel vaker tegen me gezegd: “Wat doe je toch met me?
Als je me aanraakt is het net of je in me zit in plaats van aan me.”
Het enige dat het toen deed was het strelen van mijn ego, maar ik
had er verder nooit aandacht aan geschonken.
We experimenteren ermee en we gaan ermee spelen. Ik kan haar
voelen en laten voelen, zonder haar aan te raken en dat zelfs over
grotere afstand. Ik merk dat ik het kan besturen, zelfs aan- en
afzetten. Ik plaag haar er regelmatig mee, zeker nadat ik heb
uitgevonden dat ik beter kan zenden dan ontvangen. En zij is een
betere ontvanger.
Ik neem weer eens afscheid van haar omdat ik een poging ga
doen om wat te werken. Het wordt natuurlijk weer zo‟n afscheid,
die een eeuwigheid in beslag neemt. Bij de voordeur gekomen
scheur ik mezelf als het ware van haar los en ik stap in mijn auto.
Als ik wegrijd, voel ik op de één of andere manier haar wezen nog
in mezelf achterblijven.
Ik rijd de snelweg op. Het gevoel zit er nog steeds, maar het ebt
langzaam weg. Ik wil dat niet en ik probeer het vast te houden. Ik
concentreer me op haar en in gedachten trek ik haar tegen me aan.
Het lukt, want ineens zit het er weer.
Ongeveer een half uur later rijd ik in de buurt van Delft. Het
gevoel zit er nog steeds maar de intensiteit verandert. Ik ga ermee
zitten „spelen‟. Terwijl ik me op haar concentreer, denk ik: “Eens