Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

“Fuck,” denk ik ineens, “sta ik hier?”
Ik lig al uren te malen en ineens begrijp ik het. Puzzelstukjes
vallen op zijn plaats en een beklemmend gevoel bekruipt me.
Bekruipen? Het bespringt me. Ineens overzie ik het speelveld en
ik maak de balans op. Natuurlijk heeft ze angsten en fobieën, dat
begrijp ik maar al te goed. Ik heb er zelfs bewondering voor hoe ze
zich staande heeft weten te houden. Een normaal mens zou er
gestoord van worden, maar ze is zo sterk, dat ze overeind blijft.
Maar nu zie ik dat het om meer gaat. Ze heeft verlatingsangst. En
niet zo‟n klein beetje ook.
Ik kan haar verlatingsangst ineens plaatsen in relatie tot de
verhalen die ze me verteld heeft. Nu pas begrijp ik ze. Als zij het
gevoel heeft in de steek gelaten te worden, dan raakt ze in een
soort blinde paniek. Dat is zo heftig, dat ze zelfs het gevoel krijgt,
dat ze stikt. Vandaar dat ze er ook alles aan doet om niet in paniek
te raken. Zodra ze in een situatie terecht dreigt te komen, die haar
onbekend of niet vertrouwd is, doet ze er dus alles aan om die
situatie te ontlopen.
Ik begrijp het nu nog beter. Haar dorp is niet veilig, maar
vertrouwd. Ze kent er de weg. Daar heeft ze er geen last van. Ik
begrijp nu ook waarom de reis naar Indonesië niet is doorgegaan.
Dat is een vreemd land en stel dat ik er eventjes niet ben.
Hetzelfde geldt voor de vakantie naar Frankrijk. Die is door haar
uiteindelijk beperkt tot dit tripje naar Disneyland. Natuurlijk wil ze
niet dat ik wegga. Ze heeft vaak gezegd dat ik weg mag, maar ze
kan me eenvoudigweg niet laten gaan. Daarom mag ik van haar
niet naar het rock-‟n-roll festival van Stompwijk.
Ik heb het hier in Disneyland voor het eerst zelf gezien. Ze kon
niet anders dan mij alleen de Space Mountain in laten gaan. Ik heb
haar paniekreactie toen voor het eerst gezien en later, toen ik er
mee ben gaan spelen, heb ik het volledige patroon ontdekt. Ik kon
haar opluchting duidelijk waarnemen, wanneer ze me weer zag.