Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

Ik heb het erover met haar moeder. Die is echter van mening dat
het wel eens aan mijn verwrongen geest kan liggen. Een kind doet
zoiets niet. Zeker niet expres. En zeker niet haar kind.
Het gaat echter steeds beter. Ik schenk geen aandacht meer aan
de dingen die niet kunnen en het stopt. Ik begin het ochtendritueel
zelfs wel grappig te vinden en ik merk dat ik naar het kind uitkijk
wanneer ik wakker word.
Na een minuut of vijf blazen en fysiek geweld verklaar ik het
hunken voorbij. Ik pak het kind op en gooi het over mijn
schouders. Ik loop vervolgens naar beneden, al roepend: “Heeft
iemand interesse in oude lorren?”
Het kind vindt het geweldig en haar moeder ook. Vervolgens zet
ik het kind neer waarna ik haar moeder nog een keer beetpak om
haar nog nogmaals „goedemorgen‟ toe te wensen. Ik vergeet het
soms, maar dan word ik er fijntjes aan herinnerd dat ik iets vergeet.
Ik doe het dan alsnog, maar dan meer omdat zij het me vraagt, dan
dat het direct uit mijn gevoel komt.
Het gezeurgedeelte begint. Het kind eet de korstjes van haar
brood niet op en ook het grootste gedeelte van haar thee blijft
staan. Haar moeder zegt er iets van en het kind kijkt haar
hoogstens aan. Haar moeder zegt dat ze niet van tafel af mag
voordat ze de korstjes heeft opgegeten. Het kind zegt dat ze geen
honger heeft en moeder en dochter gaan onderhandelen over het
aantal nog op te eten korstjes. Het kind stopt ze voor het gemak
allemaal tegelijk in haar mond en gaat zitten kauwen tot ze er een
bijna oneetbare bal van heeft gemaakt. Zodra haar moeder dat ziet,
krijgt ze een harde sneer: “Rotkind, waarom zit je je murf weer zo
vol te proppen?”
Het kind wordt naar boven gestuurd om te douchen. Het kind
vraagt: “Kom je ook, mama? Je moet kleren voor me uitzoeken.”
Haar moeder zegt dat ze er zo aankomt en blijft vervolgens
gezellig bij mij zitten. Het kind komt na het douchen in haar
blootje naar beneden om te vragen welke kleren ze aan moet