Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

Als blikken kunnen doden, dan had ik dit niet meer in kunnen
tikken, zo vuil als haar moeder me nu aankijkt. Het gaat, zoals ik al
weet, een vreselijke scène worden en ik zet hem in. “Ja wijfie, ik ga
niet meer weg,” zeg ik tegen het kind, “maar jouw moeder wel en
helaas moet jij met haar mee.”
“Vuile asbak,” haalt zij direct uit, “je gaat gewoon mijn kind
misbruiken om je eigen zin door te drijven.”
Ik houd het kind stevig vast en ik kijk haar moeder met een
spottende blik aan. “Ga me niet vertellen dat ik je hier niet voor
gewaarschuwd heb,” zeg ik tegen haar, “ik voel me ook in het
geheel niet schuldig. Als er iemand is die zich schuldig moet
voelen, dan ben jij het wel. Ik heb een streep getrokken en vanaf
nu kom ik alleen nog maar op voor mijn eigen belangen.”
Ze kent me inmiddels goed genoeg om te weten dat het me ernst
is en ze probeert iets anders. “Kunnen we hier niet als
volwassenen over praten?” vraagt ze.
Ik antwoord: “Volgens mij zijn we dat stadium allang voorbij.
Het is al een dag of twaalf dat ik dat probeer. Ik zie niets en ik
hoor niets. Maar goed, laten we het nog maar eens een keertje
proberen. Ik ben er nu toch.”
Het gesprek ontaardt echter binnen enkele momenten in een
ordinaire ruzie. Het kind zit op mijn schoot en ze bemoeit zich
ermee. Ze vindt dat haar moeder en ik niet van die lelijke dingen
tegen elkaar moeten zeggen.
Ineens stapt ze van mijn schoot af en ze gaat demonstratief bij
haar moeder zitten. Het kind trekt duidelijk partij en kijkt mij met
een verwijtende blik aan. Haar moeder maakt me weer het verwijt
dat ik het kind in de ruzie betrek.
Ik beaam het en ik zeg tegen haar: “Stuur het kind dan ook naar
boven. Dan kunnen wij als twee volwassenen elkaar ongeremd en
ongecensureerd voor rotte vis uitmaken. Dat is het toch, wat jij
wilt? Niet constructief naar een oplossing zoeken, maar gewoon
lekker janken en hardop schelden?”