Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

Het kind trekt een bezorgd gezicht en zegt: “Kunnen we dan
geen eten meer kopen?”
Ik grap: “Als jouw moeder zo doorgaat, lopen we dat risico
inderdaad.”
Het kind kijkt haar moeder verschrikt aan en roept: “Mama, stop
er dan mee. We moeten toch eten kunnen kopen!”
Ik schiet in de lach en ik laat het erbij. Haar moeder kan mijn
opmerking echter niet waarderen en ze probeert haar kind gerust
te stellen. Maar ze is het niet met me eens en ze houdt vol: “Het
wordt er toch steeds mooier en leuker op?”
“Ik vind er geen bal aan,” zeg ik, “en ik word er alleen maar moe
en gefrustreerd van. Daarbij vraag ik jou op basis van redelijkheid
iets te doen of te laten. Vervolgens geef je me de stelligste indruk
dat we er overeenstemming over hebben en ineens doe je het toch
weer zoals je het oorspronkelijk in je hoofd had. Dan spreek ik je
erop aan en ik weet niet waar je het talent vandaan haalt, maar je
hebt altijd één of andere reden klaar waarom je het toch of anders
hebt gedaan.”
Ze protesteert. “Dat is niet waar,” zegt ze, “ik doe het nota bene
alleen maar voor jou, want het is jouw huis dat ik verfraai.”
“Hoe krijgt ze het in godsnaam uit haar mond?” denk ik. “Hoor
ik haar nu echt beweren dat ze het alleen maar voor mij doet?”
Ik geloof mij eigen oren niet. Ik kijk haar hoofdschuddend aan
en ik besluit niets meer te zeggen. Hiertegen kan ik niet op.
Ik besluit de toon van mijn vragen te veranderen. Vragen helpt
niet, dus ik ga maar bevelen. Ik doe het en ze pikt het niet.
“Wie denk jij wel dat je bent om mij zo te commanderen?”
vraagt ze me, als ik haar de eerste keer op de nieuwe toon
toespreek.
Ik verdedig het niet eens en ik zeg tegen haar: “Ik ben de baas in
dit huis en als je het niet zint, dan weet je wat je kunt doen. Vanaf
nu bepaal ik wat er wel of niet gebeurt.”