Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

nopjes, ze lijkt wel een jonge hond die enthousiast om je heen
drentelt als je de halsband pakt om hem uit te laten.
De volgende stap is de inmiddels gebruikelijke gang richting
Intratuin. We kopen de benodigde potten en nog een aantal
planten. De cadeaubonnen zijn natuurlijk niet toereikend genoeg
voor de aanschaf van al dat nieuwe spul en ik leg, zoals
gewoonlijk, een flink bedrag bij.
Vijf donkerblauwe en zeven terracotta potten moeten worden
geplaatst. Dat gaat niet zomaar, omdat ze niet zondermeer op de
bestrating gezet kunnen worden. Voor elke pot wordt de
bestrating opengemaakt en het zand wordt vervangen door aarde
tot de diepte van de vaart. De bodem wordt uit de pot getikt,
zodat de wortels er doorheen kunnen groeien en een dikke ijzeren
pijp moet ervoor zorgen dat de potten, zeker het eerste jaar, niet
kunnen verschuiven of om kunnen waaien.
Na een dag of drie ploeteren begint er een beetje schot in te
komen. Ook de buren reageren enthousiast. “Ga je toch groene
vingers kweken?” vraagt Jeanette met een pesterig lachje om haar
mond.
Ik mopper quasi geïrriteerd, maar ik moet wel toegeven dat ik eer
heb van mijn werk.
Het einde is gelukkig in zicht, want intussen heb ik het wel
gehad. Ik heb pijn in mijn rug, mijn handen doen zeer en zij doet
niets anders dan kijken naar wat ik doe en af en toe een Colaatje
voor me halen. Ik begin te balen als een stekker en ik voel me een
beetje genaaid. Ik realiseer me dat het mijn eigen schuld is. Ik heb
er totaal geen zin meer in, maar halverwege kan ik niet stoppen. Ik
ga dus door in mijn gebruikelijke „niet denken, gewoon doen‟modus.
Zij is enthousiast en ik weet ook waarom. Het is niet alleen
het feit dat het aangezicht van het huis verbetert, maar zij leeft
waarschijnlijk in de veronderstelling dat ik het nog leuk vind ook.
Ik krijg niet lang daarna gelijk als ze zegt: “Zie je nou wel, hoe
leuk tuinieren kan zijn?”