Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

We worden zeer gastvrij onthaald door Andries en Chantal. Zij
en haar kind voelen zich er direct thuis. Het kind roept: “Oh yo,
yeah.” Dat is niet zo vreemd, want het stikt ervan de paarden,
honden, katten, konijnen, inheemse en uitheemse eekhoorns en
nog veel meer levende have.
Het weer is prachtig en we zitten lekker buiten. We hebben een
geweldige rit gemaakt en we zijn lekker rozig. Het kind gaat vroeg
en zonder te zeuren naar bed en ik ga met Andries iets met zijn
computer doen. Zij praat met Chantal en ik zie dat het tussen de
twee dames ook goed klikt. Ik hoor ze praten over normen en
waarden, rollen van ouders ten opzichte van kinderen,
onvoorwaardelijke liefde, enzovoorts. Ik begrijp het wel, want ik
weet dat Chantal soortgelijke ervaringen heeft als zij. Chantal heeft
ook te maken gehad met fysiek geweld in een vorige relatie. Ook
heeft ze problemen in de relatie met haar moeder en ze heeft, net
als zij, op heel jonge leeftijd haar ouderlijk huis verlaten. Het zijn
lotgenoten, en het lijkt erop dat ze elkaar helemaal gevonden
hebben.
Het is de volgende dag en de zon schijnt volop. Zij gaat lekker
op een stretcher in de tuin liggen en het kind helpt Chantal met
het verzorgen van de paarden. Er moeten boodschappen gedaan
worden. Andries vraagt of ik meega.
Ik roep naar haar: “Ik ben even weg. Ik ga met Andries mee om
een boodschap te doen.”
Ze staat direct op en ze komt naar me toegelopen. “Waar ga je
naartoe?” vraagt ze. “Je laat me toch niet alleen?”
“Ik ga gewoon even met Andries mee,” zeg ik, “je wilt vanavond
toch iets eten? We zijn zo weer terug.”
“Ik ga het kind zoeken,” zegt ze paniekerig, “dan gaan we met
jullie mee.”
Ik doorzie het patroon direct. Haar verlatingsangst speelt weer
op en ze vervalt automatisch in haar oude gedrag. Vanuit een bijna