Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

Het kind lijkt het wel best te vinden, zo zonder haar vader.
Althans, dat is wat ze zegt tijdens onze gesprekjes. Maar ik vind
toch dat ze wel eens een weekeindje bij haar vader zou kunnen
doorbrengen. Het kind heeft grote vakantie en ze heeft niets
omhanden. Ze hangt continu om haar moeder en mij heen en een
weekeindje weg zou haar waarschijnlijk zelfs goed doen. En niet
alleen het kind, maar mij ook. Want ik zou wel eens een tijdje
alleen met haar moeder willen doorbrengen of nog sterker, ik heb
er al heel veel voor over om eens een dag zonder het alom
aanwezige kind door te brengen.
“Wil je niet een weekeindje naar jouw vader toe?” vraag ik, als ze
op een avond zegt dat ze haar vader mist.
“Nee,” zegt ze resoluut, “ik weet nu al dat hij gaat zeuren. Weet
je hoe erg ik moet oppassen dat ik mijn mond niet voorbijpraat?”
Ik zeg: “Jouw vader is toch blij voor jou als jij het naar je zin
hebt hier in Stompwijk? Met mama en mij? En als je vertelt van je
nieuwe kamer?”
“Pfff…” zucht ze, “stel dat ik vertel dat jij een lampje hebt
opgehangen en ik noem jou per ongeluk „papa‟, dan slaat hij mijn
kop eraf.”
Het kind trekt naar me toe. De gesprekjes doen wonderen. Ze
begrijpt de dingen die ik uitleg. Ze is nog wel recalcitrant, maar ze
speelt het volgens mij meer dan dat het haar ernst is.
De gesprekjes hebben een standaard agenda:
Haar vader. Ze mist hem maar ze wil toch niet naar hem toe.
Seks en liefde. Ze wil weten wat het is. Of je er kinderen van
krijgt? Of mama en ik het doen? Of ze een zusje of een
broertje krijgt, als ik het beaam.
Relaties. Blijven we altijd bij elkaar? Wat gebeurt er als mama
mij zat wordt, wat gelet op haar vorige vriendjes niet
ondenkbeeldig is. Blijven wij elkaar dan nog zien? Vind ik een
kind leuk? Vind ik haar leuk?