Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

“Ik heb er zo‟n spijt van,” zegt ze bijna smekend, “kunnen we er
niet als volwassen mensen nog eens over praten?”
Ik trap er niet in en ik zeg: “Dat had je dan maar eerder moeten
bedenken. Je kunt op je kop gaan staan als je dat wilt, maar mijn
besluit staat vast. Het is klaar. Het is over. Ik herhaal het nog maar
even voor alle duidelijkheid: Ik ga mijn leven niet laten verpesten
door zo‟n gestoord wijf als jij.”
Ze kijkt me met grote verdrietige ogen aan en ze zegt niets.
Helemaal niets. Ik sta op en ik verlaat de kamer. Ik ga in mijn
studio een beetje met een computer zitten prutsen.
Ze slaapt als ik naar bed kom. Of ze doet alsof. Het maakt me
niet uit. Ik ga naast haar liggen, zo ver mogelijk van haar vandaan.
Ik heb er nog steeds de pest in en ik voel geen enkele behoefte
tegen haar aan te kruipen. Ik voel me afgezeken, zelfs gefrustreerd.
Het enige dat me nog een beetje positief stemt, is het gevoel dat ik
krijg als ik me bedenk, dat ik morgen de bruiloft ga afblazen. De
gedachte hieraan geeft me een soort van rust en ik val zelfs heel
snel in slaap.
Ik trouw toch maar. Week 24, vrijdag.
Vanmorgen heb ik met haar de ruzie van gisteravond bijgelegd.
Ik weet niet eens waarom. Het is een mix van argumenten
waardoor ik denk: “Ach, waarom ook niet?”
Ik woon tenslotte met haar samen, haar kind zit hier op school,
er heerst een relatieve rust en ze heeft beterschap beloofd. Ze
begrijpt zelf niet eens waarom ze zo onredelijk is geweest, maar
dat komt, zo verzekert ze me, omdat ze zoveel van me houdt. Ze
vertrouwt me, dus het zal niet meer gebeuren.
Ik begrijp zelf niet helemaal hoe ik erin zit, want ik realiseer me
terdege dat het wel anders is geweest. Er is een tijd geweest dat ik
zelfs graag met haar wilde trouwen, maar dat gevoel is nu helemaal