Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

verlatingsangst af zou kunnen komen, zal ik het niet lang kunnen
volhouden met iemand te leven, die daaraan lijdt.
Ik denk na elk gesprek dat we elkaar begrijpen, maar de discussie
herhaalt zich steeds. Ik discussieer in een cirkel met haar en op een
gegeven moment krijg ik er genoeg van. Ik kijk haar geërgerd aan
en ik zeg: “Ik weet niet waar je naartoe wilt. Het lijkt
godverdomme wel of je stiekem hoopt dat ik een handicap krijg,
zodat je voor mij kan gaan zorgen. Dan heb je namelijk direct een
geldig argument om nooit meer de deur uit te hoeven.”
Ze zegt er niets op terug, maar de blik die ze me toewerpt zegt
me genoeg. Mijn opmerking is gelukkig goed tot haar
doorgedrongen, want ik hoor haar niet meer.
Verlatingsangst kan worden overwonnen. Week 18, dinsdag.
Het is dinsdagavond, een uur of zeven. Mathijs komt over een
half uurtje en ik maak aanstalten om de deur uit te gaan. Vanavond
verenig ik het nuttige met het aangename. Ik ga repeteren met de
band zodat ik mijn bandleden ook weer eens zie. Tegelijk ben ik
dan uit huis weg en kan zij in alle rust met Mathijs praten. Het
kind zit al in pyjama en gaat zo naar bed.
Het kind is nieuwsgierig. “Wie is Mathijs?” vraagt ze.
Ik zeg: “Mathijs is een goede vriend van mij en hij komt op
visite.”
Het kind is niet gek en ze vraagt: “Maar waarom ga jij dan weg?
Dat is toch raar. Het is toch jouw vriend?”
Ik moet erom lachen, want vanuit haar optiek heeft ze gelijk. Ik
zeg: “Kleine meisjes horen zich niet te bemoeien met dingen van
grote mensen. Ik ga vanavond met de band repeteren en jouw
moeder gaat strakjes gezellig met Mathijs praten. Zonder jou, want
jij gaat nu naar bed.”