Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

Ze pruilt haar lip en ze kijkt me met haar grote donkere ogen
vragend aan. “Alsjeblieft?” lispelt ze, in de wetenschap dat ik haar
moeilijk iets kan weigeren.
“Natuurlijk schat,” zeg ik, “ik begrijp het. We gaan morgen
terug.”
Ik dien het eten op. De buitenlucht heeft ons hongerig gemaakt
en we vallen er direct op aan. Ik vertel Andries terloops dat we
besloten hebben morgen weer terug te gaan naar het westen.
Het kind hoort het en roept: “Neeeee, waarom morgen al? We
zouden toch langer blijven?”
Ik kijk haar moeder vragend aan en die haalt haar schouders op.
Ik begrijp het niet en ik zal haar later om uitleg vragen.
Het eten gaat schoon op en het kind begint uit eigen beweging
de tafel af te ruimen. Nadat ze dat gedaan heeft verdwijnt ze de
keuken in. Wij mogen er voorlopig niet in tot hij weer helemaal
schoon is. Het kind gaat de keuken soppen, helemaal zelfstandig
en alleen.
Chantal vraagt haar moeder of haar kind dit wel vaker doet.
“Dat doet ze altijd als ze dankbaar is,” zegt ze, “of als ze iemand
een plezier wil doen.”
Ze voegt eraan toe: “Je hoeft het haar eigenlijk nooit te vragen.”
Na een uur is het kind klaar en ze wil uit eigen beweging naar
bed. Ze is doodmoe en ik breng haar naar boven. Ik stop haar in
bed en ze vraagt: “Papa, ik zou zo graag nog wat langer willen
blijven. Ik vind het zo leuk met alle beesten hier.”
Ik zeg: “Jouw moeder wil heel graag naar huis omdat ze nog heel
veel moet doen. Ik heb met haar afgesproken dat we hier heel snel
weer terugkomen. Wie weet blijven we dan langer en misschien
mag jij hier zelfs wel een paar dagen alleen blijven logeren. Zou je
dat willen?”
“Oh yo, dat wil ik heel graag,” jubelt ze, “maar waarom nu dan
niet? Dan kom je me toch gewoon ophalen als ik van Chantal niet
langer meer mag blijven?”