Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

niet aan hem, maar aan de omstandigheden waarin hij moet
werken. Zo zijn de materialen bijvoorbeeld nooit voorhanden als
hij ze nodig heeft en Jip helpt pas een paar dagen mee. Ik ga de
discussie met Mario niet eens meer aan en hij belooft weer
beterschap. Althans voor die dingen, die hij zich kan aanrekenen.
Ik had het natuurlijk kunnen weten, want weer verandert er niets.
Jip neemt mij weer apart en vertelt me dat hij het beste met me
voor heeft, maar dat hij niet meer met Mario wil werken. Als Jip
iets aanpakt, lijkt het zelfs wel of Mario het hem belet en telkens
als hij aan iets is begonnen, moet hij van Mario iets anders gaan
doen.
Dit is de druppel en ik besluit Mario eruit te gooien. Althans,
netjes te betalen voor de tot dan gewerkte - nou ja, gewerkte? -
uren en hem vriendelijk te vragen niet meer terug te komen. Mario
begrijpt er niets van, we zijn zo aardig voor elkaar geweest. Met
mijn opmerking dat ik inderdaad veel te aardig voor hem ben
geweest en dat hij daar misbruik van heeft gemaakt, vertrekt hij.
Hoofdschuddend. Ik ben weer zo iemand die hem niet begrijpt.
Natuurlijk, doordat hij de klus perfect wilde uitvoeren, zou het iets
langer gaan duren dan geraamd, maar kwaliteit heeft zijn prijs en
uitloop heb je overal.
Ondertussen is de klus pas voor een derde klaar en de uitgaven
bedragen al anderhalf keer het bedrag dat ik uit wilde geven. Ik
vraag Jip, Piet, mijn buurman en Jochem, zijn zoon, om me te
helpen de klus af te ronden. Ik ga op zoek naar een schilder en die
begint een paar weken later.
De tuin.
Ze begrijpt nog veel meer dingen niet van me. Ze zegt tegen me:
“Je hebt zo‟n mooie, grote tuin en het enige dat ik zie, is stenen en
gras.”