Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

zo hard als je kunt bij ons vandaan. Weg van je
verantwoordelijkheden. Je laat mij en mijn kind zomaar in de
steek. Het ergste is nog de manier waarop je dat doet, je pleurt ons
er nog gemakkelijker uit dan dat je de vuilnisbak buitenzet.”
Ze slingert nog meer naar mijn hoofd, maar ik luister er niet
meer naar. Het heeft nu ook geen zin meer een discussie te
voeren. Ik heb mijn besluit genomen en ik hoef het nu alleen nog
maar uit te voeren. Toch krijg ik weer de bijna onbedwingbare
behoefte om net als in de afgelopen weken de deur uit te lopen.
Niet om ergens naartoe te gaan, maar om bij haar vandaan te zijn.
Ik kan nu wel weer voor haar weglopen, maar ik heb nog niet
nagedacht over wat ik ga doen. Maar één ding staat voor mij als
een paal boven water, ik blijf niet langer dan nodig met haar onder
hetzelfde dak wonen.
Ik denk dat ik morgen maar eens naar Andries ga. Hij is mijn
beste vriend en hij was mijn getuige op onze bruiloft. Hij heeft een
boerderij in het oosten van het land en ik ben er altijd welkom. Ik
kan daar mooi mijn gedachten verzetten en als ik hier weg ben,
dan kan zij in alle rust, hoe betrekkelijk dan ook, bedenken waar ze
naartoe gaat en wat ze gaat doen.
Ik wil de nacht niet met haar in één bed door brengen en ik zeg:
“Jij slaapt vannacht in het logeerbed.”
Ze protesteert en ze zegt dat ik het lazarus kan krijgen. Als er
iemand in het logeerbed slaapt, dan ben ik het en zij zeker niet.
Het maakt me niet uit en ik zeg gedecideerd: “Het maakt me niet
uit waar ik slaap, als ik maar niet naast jou hoef te liggen.”
“Maar als mijn kind ziet dat we apart slapen, dan weet ze direct
dat er iets aan de hand is,” zegt ze, “wat moet ik haar vertellen?”
“Maakt het uit wat ik zeg?” stel ik als wedervraag en ik voeg
eraan toe: “Jij doet uiteindelijk toch wat jij zelf wilt. Ik verdenk je
er zelfs van dat je het kind al op de hoogte hebt gebracht.”