Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

“Het maakt me niet uit wat beter is,” zeg ik, “maar je moet toch
minstens toegeven dat het best een lekker stekkie is, waar ik
woon?”
“Ga je me nu vertellen dat Stompwijk leuk is?” zegt ze spottend.
“Feitelijk is het gewoon een achterlijk dorp zonder kern en zonder
winkels, waar alleen maar debiele mensen en boeren wonen. Er is
maar één school, er is niet eens een drogist en de super is niet
alleen duur, je kunt er alleen maar oude troep kopen.”
Ze heeft er geen goed woord voor over. Mijn huis kan er dan
nog wel mee door, ze vindt het alleen jammer voor mij dat het op
de verkeerde plek staat. Bovendien ook nog eens naast een sloot.
Ik kan haar vertellen wat ik wil, Rhoon is haar heilig en Stompwijk
deugt niet. Ze zou er nooit kunnen wonen.
“Is daar dan sprake van?” grap ik nog, maar ze hoort het niet.
Ze kraakt Stompwijk vaker af. Ze polariseert. Ik begrijp haar
opmerkingen niet zo goed. Het maakt mij niet uit, want alles heeft
zo zijn voor en zijn tegens. Het maakt me ook niet zoveel uit waar
ik woon. Ik noem, om het haar duidelijk te maken, mijn huis een
„klomp stenen‟, waarvan ik alleen verwacht dat het me droog
houdt als het regent en dat het op een beetje handige plek in
Nederland staat.
Ze kijkt me meewarig aan en ze zegt: “Weet je wat dat over jou
zegt? Je houdt dus niet van je huis. Je houdt ook niet van jouw
dorp. Je hebt dus geen thuis. Vind je het gek, dat je niet kunt
aarden. Gelukkig heb je mij gevonden en ik ga jou helpen een
thuis te vinden.”
Het zal wel en ik ga de discussie niet met haar aan. Maar ik hoor
het steeds vaker. Ze vertelt het tegen iedereen, die het maar horen
wil. Hoe belachelijk Stompwijk is, hoe debiel de mensen er zijn,
dat het niet eens een winkelcentrum heeft, enzovoorts.
Ik begrijp het niet en ik vraag haar wat voor zin het heeft om
Stompwijk steeds zo af te kraken.
“Ach jongen,” kijkt ze me meewarig aan, “het is niet alleen een
bekrompen dorp, het is bovendien niet veilig.”