Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

Het kind mag van mij een half uur later naar bed. Onder luid
protest van haar moeder. De voorwaarde is wel dat ze op tijd in
pyjama zit, met gewassen handen en gepoetste tanden. Dan mag
ze haar favoriete programma afkijken en dan direct en zonder
zeuren naar bed.
Meer niet.
Het blijkt niet haalbaar.
“Ik ben het zat om elke ochtend in hetzelfde gezeur te zitten,”
zeg ik tegen haar, “laat het gaan met die korstjes of geef haar straf.
Op de manier waarop je nu bezig bent, bereik je helemaal niets. Je
zegt wel dat je haar gaat straffen, maar het kind weet toch al dat je
het niet doet. Daarbij, jij zou de wijste moeten zijn.”
Het gezeur met de kleren van het kind keert ook steeds terug. “Je
gaat haar toch elke avond nog welterusten zeggen,” zeg ik tegen
haar, “waarom leg je niet tegelijk de kleren voor de volgende dag
klaar. Dan ben je van een hoop gezeur af.”
Ze vindt het een geweldig idee.
Het lukt haar één keer.
Het kind is altijd en overal aanwezig. Zelfs als ze er niet is gaan
de gesprekken over het kind. Ik klaag erover bij haar, maar ik krijg
geen enkel gehoor. Zij is de mening toegedaan dat het er allemaal
bij hoort en dat het nu tot mijn plicht en mijn
verantwoordelijkheden behoort. Ik leg haar uit dat ik er geen bal
van begrijp. Ik zeg: “Mijn gevoel voor het kind is tweeslachtig en
ik krijg er maar geen vat op. Het ene moment vind ik het een lief
kind en het andere moment is ze recalcitrant en onuitstaanbaar. Ik
heb het feitelijk ook met jou. Het lijkt wel of jij het geweldig vindt
wat ik zeg, maar wat we ook afspreken, het verzandt binnen de
kortste keren. Wat is het toch, overal en altijd heb je het over jouw
kind?”