Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

“In deze situatie laat je me geen keus,” zegt ze tegen hem.
Ze pakt haar kind op en ze loopt de trap af. Hij springt nijdig zijn bed uit
en schopt haar, met het kind en al, de trap af. Ze valt, maar gelukkig weet ze
het kind te beschermen. Haar arm ligt open, maar ze voelt het niet en het
kind heeft gelukkig niets.
Guido staat inmiddels naast haar. Als ze opstaat, krijgt ze een harde klap
midden in haar gezicht. Ze kan niets terugdoen, ze heeft immers het kind in
haar armen.
Mijn gesprekjes met het kind zijn inmiddels onderdeel geworden
van het avondritueel. Ik buig de onderwerpen af en ik nuanceer ze.
Het gaat meestal over haar vader. Het kind zit er dubbel in. Ik
merk dat ze van hem houdt en hem mist, maar dat ze hem ook
verafschuwt als hij zeurt. Ze vindt hem zielig, want hij woont
helemaal alleen in Groningen. Ze moet er bijna om huilen, zo
heeft ze het met hem te doen. Hij is helemaal alleen en hij heeft
helemaal niemand. In ieder geval niet zoals haar mama, want die
heeft altijd vriendjes.
Weer vraagt ze aan me of ze het komende weekeinde niet naar
hem toe hoeft en ik vraag haar waarom niet. Ze houdt toch van
haar vader?
“Maar hij zeurt altijd zo,” zegt ze.
Ik begin zowaar een hekel aan die man te krijgen. Wat heeft hij
dat arme kind allemaal al niet aangedaan?
Ik heb het met haar over haar kind en haar ex. Ze legt me uit dat
Guido zijn dochter continu het beeld schetst van de zielige vader,
die moederziel alleen in Groningen zit, terwijl hij stikt van de
vriendinnen. Hij houdt het hier zelfs met haar ex-vriendin
Deborah die in Portugaal woont, maar voor het kind is het tante
Deborah en hij houdt stug vol dat het slechts een goede vriendin
van hem is.
In de tussentijd gunt Guido haar niets en hij doet er alles aan om
haar zwart te maken, waarbij het hem niet uitmaakt of hij zijn kind