Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

Het kind houdt haar mond en kijkt me aan. Ik kijk terug naar het
kind. Ik zie dat wij elkaar begrijpen. Ik geef het kind een
betekenisvolle knipoog. Ze glimlacht terug.
Het kind zit nog steeds tv te kijken en ik zie dat het bijna bedtijd
is. Van mij mag ze om half negen naar bed, maar dan moet ze wel
in pyjama zitten en haar tandjes gepoetst hebben. Het kind doet
dat over het algemeen geheel volgens de regels. Ze poetst zelf haar
tanden, kleedt zichzelf uit en ze houdt ook haar tijd in de gaten.
Haar moeder zit achter de computer artikelen in te voeren in
haar webshop en ik zit te puzzelen. Het kind is nog niet in pyjama
en ze heeft waarschijnlijk ook haar tanden nog niet gepoetst. Het
wordt tijd om het kind eens aan onze afspraak te herinneren.
Ik wil wat gaan zeggen, maar haar moeder is me net voor. Ze valt
op een ongelooflijke manier uit tegen haar kind: “Hoe vaak moet
ik je nog zeggen dat je je pyjama aan moet doen en dat je je tanden
moet poetsen. Het is alweer half negen en jij zit weer te rekken. Je
bent onbetrouwbaar, de afspraken die jij erover gemaakt hebt met
jouw vader - weer dat „jouw vader‟ - treed je met voeten. Ben je nu
gek geworden. Ga direct naar boven.”
Ik heb dit soort uitvallen al vaker gezien en in eerste instantie
geweten aan het gedrag van het kind. Ik heb er ook al heel vaak
iets over gezegd tegen haar, want ik vind de wijze waarop ze het
kind terecht wijst veel te „gespierd‟.
Het kind staat op en loopt langs haar moeder die net een of
ander duckie op haar beeldscherm heeft staan. Binnen een split
second lijkt haar gemoedstoestand 180 graden gedraaid.
“Hey Laylie,” zegt ze al wijzend op haar beeldscherm, “moet je
eens naar dit duckie kijken.”
Ze begint te vertellen dat dit duckie voor haar een bijzonder
betekenis heeft. Ze kijkt er anders bij dan zoëven en de toon van
haar stem is rustig en zacht. Ze vervolgt haar verhaal over het
duckie, terwijl het kind geduldig staat te luisteren en naar het
beeldscherm staat te kijken.