Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

Ze is 18 jaar oud als ze bijna verdrinkt. Ze zit achterin de auto bij
vrienden. De chauffeur rijdt te hard en raakt in een bocht de macht over het
stuur kwijt. De auto raakt van de weg en belandt in de vaart. “Rustig
blijven,” zegt de chauffeur, “eerst moet de auto vol met water lopen, pas dan
kunnen we het portier openen.”
Dat lukt, althans voor de twee personen die voorin zitten. Door de klap op
het water is de achterbank losgeschoten en de auto zakt achteruit de diepte in.
Zij raakt bekneld en ze kan geen kant op. Ze krijgt het benauwd en ze vecht.
Tot het donker wordt.
Als ze bij haar positieven komt, ziet ze als eerste het gezicht van de
brandweerman die haar eruit heeft gehaald. Hij heeft haar ook „terug‟ gehaald.
“Wat zit je in mijn hand te knijpen?” vraag ik. “Heb je het niet
naar je zin?”
“Man, wat doe je me aan?” zegt ze met een benauwd gezicht.
“Als je mijn dag wilt vergallen, moet je dit soort dingen vaker
doen. Rijden langs een sloot. Hoe lang duurt het nog?”
Ik vertel haar dat we er zo zijn. Nog een minuutje of vijf. Ze
raakt zowat in paniek en ze vraagt: “Kunnen we niet terug? Is er
geen andere weg?”
“Ik wil best terugrijden,” zeg ik, “maar dan moet ik keren op
deze smalle weg en op de terugweg zit jij direct aan het water. Zeg
het maar.”
Ze schrikt en ze maakt een keuze. “Rijdt dan maar door,” zegt
ze, “dat is minder erg. Maar wil je dan wel een beetje doorrijden?”
Ik praat met haar over haar fobieën. Ze legt me uit hoe ze er last
van heeft gekregen. “De eerste weken na het ongeluk was er nog
niets aan de hand. Tot ik een keer langs de plaats des onheils reed.
Ik was met de auto en ik werd overvallen door hetzelfde
paniekgevoel als toen ik bijna verdronk. De keer daarna was toen
ik in een auto stapte. Ik kreeg weer dat angstgevoel op het
moment dat ik ging zitten en de deur dichtdeed. Ik moest er