Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

Het kind heeft een poppetje, het is haar lievelingsknuffel. Ze gaat ermee naar
bed en ze staat ermee op. Het is een vies ding, waar de muffe slaap- en
verdroogde speeksellucht van afdruipt. Haar moeder vindt het echter volkomen
normaal. Alle kinderen schijnen er ééntje te hebben en kinderen hechten zich
nu eenmaal aan een knuffel. Ik vind het gewoon een vies ding, hetgeen
zondermeer door moeder en kind wordt beaamd. Helaas kan het niet meer
gewassen worden, want dan valt het waarschijnlijk uit elkaar.
Het poppetje doet nog iets voor het kind. Telkens als er iets aan de hand is
of het kind vermoedt dat er iets gaat gebeuren, dan haalt ze het poppetje uit
haar slaapkamer. Het is haar steun en toeverlaat. Het is eenvoudig te zien als
het kind bang of nerveus is. Ze klemt dan het poppetje stevig in haar armen en
dan sabbelt ze constant aan een oor.
Het is best wel een aandoenlijk gezicht. Als ze dan met haar grote zwarte
ogen naar je staat te kijken, moet je er gewoon iets mee, want haar negeren is
dan nog nauwelijks mogelijk.
Ik vraag het kind of ze begrijpt waarom ze straf heeft gekregen.
“Ja papa,” snikt ze, “maar ben je dan nog steeds boos?”
“Nee, natuurlijk niet,” zeg ik.
“Maar waarom heb ik dan nog straf?” vraagt ze verwonderd.
Boos en straf horen volgens het kind onlosmakelijk bij elkaar.
“Als je niet boos meer bent, is straf toch niet meer nodig?” zegt
ze verwonderd. Ik probeer het haar uit te leggen, wat me niet lukt.
Haar moeder is het roerend met haar kind eens en ze vindt me
maar een bullebak zonder hart.
Een dagje kinderloos.
Ik loop samen met haar, het kind logeert vanavond bij Tom,
door het winkelcentrum van Hoogvliet. Zij bekijkt werkelijk elke
winkel, maar ze kijkt niet naar iets voor zichzelf. In elke winkel ziet
ze wel iets voor haar kind. Kleding, speelgoed, snoep, dvd‟s,
enzovoorts.