Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

“Wat denk je van mij?” vraag ik. “Alsof ik al vaker met een
moeder en een kind heb samengewoond. Ik vind het niet erg om
zo links en rechts wat in te leveren, maar ik ga me niet volledig
schikken aan de grappen en grollen van jullie twee. Dat kun je echt
wel vergeten.”
“Ik begrijp je, schat,” glimlacht ze naar me, “natuurlijk heb jij
ook recht op ruimte. Geloof me, we hebben wat tijd nodig, maar
uiteindelijk zal het allemaal goed komen.”
Ik vind het kind een drakepit. Wispelturig en onhandelbaar. Ook
onvoorspelbaar. Het ene moment haalt ze haar moeder het bloed
onder haar nagels vandaan en het volgende moment haalt ze de
vaatwasser leeg. Op eigen initiatief, want als het gevraagd wordt,
kun je er de klok op gelijk zetten dat ze het niet doet. Als haar
moeder echt iets gedaan wil hebben, dan verheft ze haar stem en
gebruikt ze „gespierde‟ taal, zoals ze het zelf noemt. Ik vind het
ongepast en zelfs ordinair taalgebruik, maar dat boeit haar moeder
niet. Ze zegt: “Ik moet wel, want anders luistert ze helemaal niet.”
Het kind heeft ook last van angsten. Ongeveer van hetzelfde
soort als haar moeder. Alles is eng en griezelig en overal is ze bang
voor. “Wat wil je,” verklaart haar moeder, “als jij je eens indenkt
hoe verderfelijk de invloed van haar vader op het kind is geweest.
En niet alleen op het kind, maar ook op mij. Het is maar goed dat
we nu uit zijn greep zijn verlost. Het is waarschijnlijk nog niet te
laat en ik denk dat ze nog jong genoeg is om er overheen te
groeien. Met jou in de buurt krijgt ze de evenwichtige opvoeding
in de stabiele gezinssituatie, die ze nodig heeft.”
Ik woon met haar en het kind dan wel in Stompwijk, maar de
dreiging die van Guido uitgaat, heerst nog steeds. Nog steeds
lopen we het risico, dat hij onverwacht op de stoep staat of het
kind ophaalt uit de enige school die het dorp telt.