Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

“Precies,” reageer ik in een ogenblik, “daar ben ik het volledig
mee eens.”
Het sarcasme druipt van mijn opmerking af. Ik kan niet aan hem
zien of hij de strekking van mijn opmerking begrijpt of wil
begrijpen.
Twee verschillende vrouwen.
Terwijl ik me in mijn smalle bedje omdraai, haal ik het beeld van
haar, zoals ze er gisteravond bijzat, voor mijn geest en ik zet het af
tegen het beeld van de vrouw, die ik zeven maanden geleden heb
leren kennen. Het lijken wel totaal verschillende vrouwen. Zo
mooi als ze was toen ik haar voor het eerst zag, zo slecht ziet ze er
nu uit. Ze was altijd al heel erg slank, maar nu is ze heel erg mager.
Haar wangen zijn ingevallen en haar ogen liggen diep. De zorgen
zijn direct van haar gezicht af te lezen. Maar dat zijn slechts de
uiterlijke kenmerken. Het onderlinge begrip dat wij voor elkaar
hadden is ook volledig verdwenen. We maakten alleen nog maar
ruzie. Heftige ruzie. Of we zeiden maar niets meer tegen elkaar.
Helemaal niets.
Net als gisteravond. Vanaf het moment dat haar broers het huis
binnenkwamen, heeft ze nauwelijks nog iets gezegd. Sterker nog,
ze heeft zich nauwelijks met iets bemoeid.
Ik sprak met Klaas over haar alsof ze één of andere patiënt is, die
niet bij machte is een woordje mee te spreken. Net alsof twee
doctoren een inhoudelijk en ingewikkeld probleem bespreken in
het bijzijn van hun patiënt.
De ene: “Collega, wat denk jij? Zullen we snijden of zagen?”
De andere antwoordt: “In mijn optiek is snijden het beste.”
De eerste knikt daarop bevestigend en besluit de patiënt ook van
de keuze op de hoogte te brengen. “Het wordt snijden,” meldt hij