Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

Ik loop naar de trap en zij en het kind volgen. Ze is duidelijk
ontstemd en ze loopt de hele weg te mopperen. Uiteindelijk
komen we aan bij onze kamer. Ze zegt, terwijl ik de deur open:
“Belachelijk, dat zo‟n hotel als dit niet eens fatsoenlijke trappen
heeft.”
“Die opmerking zegt meer over jou dan over dit hotel,” zeg ik,
maar het valt bij haar niet in goede aarde. Ze kijkt me
beschuldigend aan alsof ik er iets aan kan doen.
Ik zeg: “Stel je niet aan, ik vind het belachelijk wat je doet. Ik ga
voortaan met de lift, want ik heb geen zin in die voettocht meer.
Als jij het niet met me eens bent, dan ga je maar lopen of je regelt
morgen zelf maar een andere kamer.”
Het is de volgende dag als we op weg naar de ontbijtzaal gaan.
Onderweg vraagt ze om even met haar mee te lopen. Ik doe het en
ze loopt direct naar de balie van het hotel. Ze draait zich om naar
mij. “Allerliefste schat van me,” begint ze en ze zet haar
beminnelijkste glimlach op, “regel jij voor ons eens een betere
kamer?”
Nog geen drie minuten later heb ik kamer 131 voor haar
geregeld, recht boven de lobby. Ze hoeft nu nog maar één trap op.
Van het hotel krijg ik, we zijn tenslotte in een VIP-hotel, een
aantal zogenaamde speedtickets. Deze geven voorrang bij de
populaire attracties in het park. Dat is zeer handig bij topdrukte en
het is topdruk. Waar de wachttijd in deze periode zelfs tot vijf
kwartier kan oplopen, ben je met zo‟n speedticket in een minuut
of tien door de rij heen.
Ik laat haar en haar kind de route door het park bepalen, het is
tenslotte voor hen dat ik in Eurodisney rondloop. Ik verbaas me
over het park en eigenlijk ook weer niet. Ik merk dat ik oordeel of
beter gezegd, veroordeel. Al die mensen, het gemaakte plezier, die
rijen, slecht eten, hoge prijzen. Ik kan me haast niet voorstellen dat
al die mensen het echt naar hun zin hebben.