Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

voor mijn ogen en ik leg het mes neer. Ik loop naar haar toe om
mijn woorden kracht bij te zetten en ze schrikt zichtbaar. Snel
vlucht ze de keuken uit en ik schreeuw haar na: “Kutwijf!
Gestoord kutwijf! Weet je wat ik nog het ergste vind? Dat ik met
zo‟n gestoord kutwijf als jij zit opgezadeld!”
Ik sta in een soort „knock-out‟-toestand, volledig op de
automatische piloot het eten af te maken. “Wat gebeurt me?” denk
ik. Ik sta te trillen op mijn benen en mijn handen beven. Allerlei
gedachten flitsen door mijn hoofd. Ik weet het niet meer? Ik
begrijp het niet? Wat is er gebeurd? Waar ging het over? Wat wil ze
eigenlijk van me?
Een paar gedachten krijgen ineens de ruimte. Guido passeert de
revue. Guido, de man waar ze ook altijd zo‟n ruzie mee maakte.
Die haar alleen maar met fysiek geweld aankon. Guido, het
onmens. Verantwoordelijk voor de toestand waarin zij en het kind
zijn terechtgekomen. Hij heeft haar mishandeld, zowel lichamelijk
als geestelijk.
Maar de moeder van Guido had gezegd dat hij helemaal niet
agressief was, althans nooit was geweest. Dat heeft zij nota bene
bevestigd. Hij heeft voordat hij haar kende nog nooit gevochten of
een vrouw geslagen. Guido‟s moeder zegt dat Guido zelfs een hele
aardige, gevoelige jongen is.
Ik moet er bijna om lachen. Die Guido is dan ver weggestopt in
die booswicht die ik heb leren kennen. Ik begrijp de tegenstelling
niet. Maar nu ondervind ik het zelf. Ik heb nog nooit meegemaakt
dat iemand zo verschrikkelijk het bloed onder mijn nagels vandaan
heeft weten te halen, als zij. Zij maakte dat ik me gewoon
machteloos en dom voelde. Ik stond net ook op het punt om haar
letterlijk de keuken uit te slaan. Ik zag geen andere uitweg meer.
Ik draai de relatie van haar met Guido eens om en ineens krijg ik
een soort begrip voor Guido. Guido is niet de agressor, maar zij.
Hij kon gewoonweg geen andere uitweg vinden om haar tot rede
of zwijgen te brengen dan fysiek geweld. Net als ik, zoëven.