Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

heb het pand een aantal jaren geleden gekocht voor mijn bedrijf, maar door
omstandigheden heb ik het pas twee jaar geleden definitief in mijn bezit
gekregen. Ik had het niet meer nodig als bedrijfspand en ik ben er in de
tussentijd met andere ogen naar gaan kijken.
Iris en ik denken erover om het pand tot woonhuis te verbouwen en er
wellicht te zijner tijd in te gaan wonen. We maken een plan. Het bankgebouw
wordt woonkamer met open keuken en het woonhuis, dat er bovenop gebouwd
is, wordt de slaapverdieping. Er zit weliswaar nog een zolderverdieping op,
maar die gaat niet gebruikt worden. Het huis staat half op de dijk en er zit
ook nog een kelderverdieping onder. Ook die wordt voorlopig niet gebruikt,
hooguit als berging.
Om een beter beeld te krijgen van de mogelijkheden besluit ik alle kamers
maar eens uit het bankgebouw te gaan slopen. Ik krijg hulp van broers en
vrienden en ik begin met de sloopwerkzaamheden. De ene bak puin na de
andere wordt afgevoerd en na drie weken slopen is de ruimte leeg.
Wat ik oorspronkelijk voor beeld had, klopt. Het is een onwijs gave ruimte,
die 15 bij 12 meter meet. Het fraaiste is de lange zijde aan de achterkant.
Die is volledig open en daar kan een glazen schijfpui in gezet worden over de
volle breedte van de kamer. Ik krijg daardoor een schitterend vrij uitzicht op
de onbebouwde polder, midden in het Groene Hart van Nederland.
Dit laatste is het doorslaggevende argument voor Iris en mij om ons fraaie
grachtenpand in Den Haag te verruilen voor het bankgebouw in Stompwijk.
Ik besluit ook om de oude schuur te vervangen door een nieuwe. Die komt
dan achterin de achtertuin te staan. Iris maakt zich zorgen over de tuin die
overblijft als de schuur geplaatst wordt. Ik schiet in de lach. De achtertuin is
zo‟n slordige 50 bij 20 meter groot en de voortuin ongeveer 20 bij 10 meter.
Er blijft dus tuin genoeg over.
De verbouwing start een aantal maanden later. Het wordt, zoals zo vaak
met verbouwingen, een regelrechte ramp. Onze projectleider, die speciaal is
aangesteld om het bouwproces te begeleiden, blijkt krap in zijn tijd te zitten.
De aannemer heeft geen haast en gebruikt het project als opvulling voor zijn
leegloop. Planningen lopen uit, onderaannemers lopen elkaar in de weg en
iedereen geeft elkaar overal de schuld van.