Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

dit soort onverantwoorde risico‟s gaat lopen. Maar ja, je rekent er
waarschijnlijk op dat ik voor je blijf zorgen als je in een rolstoel
terechtkomt.”
Ik loop hoofdschuddend bij haar vandaan en zwaai nog eens
naar haar en het kind. Het lijkt wel alsof ik een wereldreis ga
maken.
Ik sluit aan bij de speedline en ik zie dat ook deze rij erg lang is.
Het gaat zeker een half uur duren. Dan moeten zij en het kind al
die tijd bij de uitgang wachten en dat vind ik te lang.
Ik stap uit de rij. Ik kijk of ik haar en het kind zie, maar ze zijn al
verdwenen. Ik loop naar de uitgang van de Space Mountain, waar ik
ze aantref. Net als bij de Blue Thunder Mountain staan ze hier hand
in hand naar me uit te kijken. Ik schrik van haar reactie als ik haar
op de schouder tik en zeg: “Hallo schat, ik ben hier.”
“Waar kom jij nou vandaan?” vraagt ze verbaasd. “Ben je er niet
in geweest? De uitgang - ze wijst op de uitgang - is toch daar? Je
zou toch - ze wijst weer - daaruit komen? Kun je dan ook nergens
meer van op aan? Had je geen speedticket bij je? Waarom ben je
niet in de rij blijven staan? Je had toch wel even kunnen wachten?
Belachelijk, dat die rijen zo lang zijn!”
Ik zie haar heftige reactie. Ik vind het vreemd. Het lijkt bijna wel
of ze in paniek is. Ik begrijp het niet.
Ik vraag het kind of ze nog een keertje met me de Blue Thunder
Mountain in wil. Het kind heeft daar wel oren naar. We gaan er
naartoe, onder luid protest van haar moeder: “Gadverdamme,
moeten jullie daar nou weer in?”
Ik stap met het kind in de rij en zij blijft achter. Ik houd haar
nauwlettend in het oog.
Ineens zie ik het. Het is een vast patroon. Het kind en ik gaan in
de rij staan. Zij wacht bij de ingang. Net zo lang tot er mensen zich
achter ons hebben aangesloten in de rij. Vlak voordat wij uit haar
gezichtsveld verdwijnen, zwaai ik nog een keer. Zij lacht en zwaait
vervolgens terug. Het valt me op dat haar lach krampachtig en