Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

De grap is dat ik zie dat het kind het helemaal niet erg vindt om
straf te krijgen. Ze vindt het zelfs „cool‟. Ik hoor haar trots tegen
een vriendinnetje van school vertellen: “Mijn papa is heel streng en
als hij straf geeft, doet hij het echt! Ik heb al twee keer straf
gehad!”
Nog meer rituelen.
Mijn nieuwe huiselijke rituelen gaan nog niet zo gestroomlijnd als
ik graag zou willen. Zij is het wel met me eens, maar steevast grijpt
ze terug naar het leven in Rhoon, hoe zij en het kind het daar
deden en ook hoe fijn het daar was. Ik kan het niet laten en ik zeg
het voor de hand liggende. Ik krijg een verwijtende blik van haar
die zegt dat ik weet dat dat niet kan.
Het eerste ritueel begint vroeg in de ochtend. Zij juicht het
overigens van harte toe, volgens haar hebben kinderen rituelen
hard nodig. Orde en regelmaat.
Het kind komt bij ons in bed liggen. Meestal ben ik al wakker en
dan gaat ze naast mij liggen. Vervolgens wordt haar moeder
wakker waarna ze even met haar moeder moet knuffelen. Die stapt
vervolgens uit bed om het ontbijt te gaan maken. Het „hunken‟
met mij kan dan beginnen. Hunken is een term van het kind en mij
en betreft een soort knuffelen. Maar dan gecombineerd met
apenliefde. Het gaat in ieder geval gepaard met veel fysiek geweld
en nog meer geluid. De eerste hunk wordt de buikhunk. Ik blaas
haar hard op haar blote buik, wat niet alleen veel herrie oplevert,
maar ook kietelt. Al snel vindt het kind de okselhunk uit, die lange
tijd haar favoriet is.
Ik vind het hunken in eerste instantie maar beperkt leuk en ik
doe het voornamelijk voor het kind. Ik zit er behoorlijk ambivalent
in. Ik voel me er af en toe zelfs ongemakkelijk bij, omdat het kind
me soms aanraakt of beetpakt op plaatsen die niet kunnen. Ik
vraag me af of ze dit bij haar echte vader ook doet.