Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

“Nee hoor, dat is het niet,” verzekert ze me, “ik vind Andries en
Chantal schatten, maar ik voel me nu gewoon niet prettig. Het
kind heeft hetzelfde en wij zouden het liefst morgen naar huis toe
gaan.”
“We hadden toch afgesproken om een paar dagen te blijven?”
zeg ik vragend. “Morgen of overmorgen zouden we het kind hier
toch laten en lekker samen een ritje gaan maken?”
“Dat klopt in zoverre,” zegt ze gedecideerd, “dat ik ook heb
gezegd dat het eerst vertrouwd moet zijn. Het ligt niet aan Andries
of Chantal, maar ik laat mijn kind hier niet alleen achter. Ze kent
Andries en Chantal nog veel te kort. Stel dat ze me gaat missen of
dat er iets gebeurt. Nee, ik laat haar niet alleen. Daarbij, als je
morgen wilt rijden, dan kan dat toch. Dan rijden we toch gewoon
naar huis.”
“Ik vind dat je alles tot in het belachelijke doortrekt,” zeg ik,
“kun je jezelf er niet overheen zetten?”
“Nee, schat,” zegt ze, “kom op. Laten we morgen lekker naar
huis toe gaan. Het is bij ons thuis tenminste schoon en netjes.
Daarbij heb ik nog zoveel te doen en hier kan ik niets anders doen
dan luieren. Ik heb geen vakantiegevoel en het maakt me zelfs
onrustig. Hetzelfde geldt voor mijn kind.”
“Ik vermoed toch dat het jouw verlatingsangst is, die weer
opspeelt,” probeer ik.
“Dat is het niet,” verzekert ze me, “al moet ik toegeven dat ik
tegen de reis opzie. Het kind is op de heenweg achterop jouw
motor in slaap gevallen en daarover maak ik me inderdaad een
beetje zorgen. Ook al doe ik overdag mijn NLP-oefeningen, ik
houd dat onbehagelijke gevoel.”
Ze pakt me stevig vast. “Ik hou van jou,” zegt ze, “ik ben
dankbaar voor jouw geduld en jouw vertrouwen. Ik ben zo lekker
op de goede weg. Laten we het lot niet tarten en blij zijn met de
progressie die ik maak. We kunnen toch snel weer terugkomen?
Kom, laten we morgen lekker naar huis gaan?”