Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

Ze hervat zich en weet iets te zeggen. “Hoe moet dat dan met de
bruiloft?” vraagt ze. “Alles is al geregeld. Morgen komen onze
getuigen. Iedereen is uitgenodigd. Iedereen komt.”
Ze kijkt me met een vragende blik aan en zegt: “Je gaat me toch
niet vertellen dat je de bruiloft zomaar gaat afblazen?”
“Zomaar?” zeg ik. “Zomaar?”
Ze probeert het op een andere manier. “Wat zullen de mensen er
niet van denken?” vraagt ze.
Ik maak haar klip en klaar duidelijk dat het me werkelijk niets kan
schelen wat de mensen ervan denken.
Ze probeert er nog ééntje. “Weet je wel wat voor impact dit gaat
krijgen op mijn kind als je dit doorzet?” vraagt ze.
Ik zet een gemaakt lachje op mijn gezicht en ik zeg sarcastisch:
“Je zult godverdomme geen argument vinden om je zin of je gelijk
te krijgen.”
Ze raakt bijna in paniek en ze jankt: “Je kunt het echt niet
maken. Weet je wat je kapot maakt bij het kind als je het doorzet?”
Ik houd voet bij stuk en ik zeg gedecideerd: “Het is heel jammer
voor haar. En waarschijnlijk ook voor jou, maar het is de logische
consequentie van mijn besluit!”
Ik ga het gesprek met haar beëindigen en ik zeg: “Ik wil vanaf nu
ook helemaal niet meer met je praten. Dat gaat toch niet. Want
met jou valt gewoonweg niet te praten.”
Ze kijkt me aan en ze ziet dat het ernst is. Ik ben uiterlijk zeer
kalm en gedecideerd. Zeker nu ik heb besloten. De „andere‟ Gijs is
er nu. Die zij voor het eerst zag vlak na de trip naar Disneyland.
Mijn emoties doen niet meer mee. Ik hoef alleen nog te handelen
en nu ik mijn besluit genomen heb, doe ik dat ongeacht de
consequenties.
Zij kent die „andere‟ Gijs en ze ziet hem nu weer zitten. Die Gijs
wilde ze nooit meer zien, had ze toen gezegd. Maar nu is hij er
weer en ze kan niet om hem heen. Maar toen heeft ze die „andere‟
Gijs ook weg gekregen. Ze hoefde alleen maar haar toon te
veranderen. Dat lijkt ze nu ook te gaan proberen.