Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

De operatie verloopt soepel en we zijn weer terug. Mijn vader en
Mila nemen nog een kopje thee voordat ze afscheid nemen. Ze
kunnen helaas niet blijven voor het eten, wat zij en haar kind niet
zo erg vinden. Ze gaan de motoren direct poetsen. Zeker de mijne
krijgt hun onverdeelde aandacht, want die is in hun ogen heel erg
vies. Na verloop van tijd staan er twee glanzende machines in de
tuin te pronken.
“Nu wil je zeker wel een ritje maken?” vraag ik aan haar.
“Helaas gaat dat nog niet,” zegt ze, “want ik ga niet alleen. Jij
moet nog met me mee en ik wil mijn kind niet alleen laten. Ik vind
het ook nog niet verantwoord om mijn kind bij mijzelf achterop te
nemen. Ze kan dus alleen bij jou achterop de Electra, maar ook
dat vind ik niet verantwoord. Ze kan niet bij de treeplanken en er
zit geen ruggensteun op.”
“Als ik dat oplos?” vraag ik. “Zullen we er dan een weekje met
de motor op uittrekken?”
“Je hebt zeker al iets in gedachten,” zegt ze.
“Ik heb Andries en Chantal al een tijdje niet gezien,” zeg ik,
“daar kunnen we een paar dagen naartoe. We laten het kind een
paar dagen bij hen achter en dan trekken we er lekker met z‟n
tweeën op uit.”
“Maar ik ga mijn kind niet bij vreemden achterlaten,” zegt ze
verschrikt.
“Vreemden?” zeg ik vragend. “Andries is mijn beste vriend en
Chantal is de liefheid zelve. Ik weet zeker dat het kind het op de
boerderij geweldig naar haar zin zal hebben. Ze kan helpen met
het verzorgen van de dieren, ze is de hele dag buiten en in een
andere omgeving. Uit ervaring weet ik dat kinderen het bij hen
enorm naar hun zin hebben.”
“Toch zal ze zich verlaten voelen,” zegt ze, “of ze krijg heimwee
naar huis of naar mij.”
“Verlatingsangst is jouw probleem,” zeg ik, “volgens mij moet je
dat juist uit je hoofd zetten. Heimwee naar huis of naar jou, daar
kan ik me nog iets bij voorstellen. Maar ik pas ervoor om daar nu