Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

ineengestrengeld en verbonden. We gaan volledig in elkaar op,
allebei de koude niet voelend. De tijd staat een poosje stil.
Enigszins verkleumd gaan we de lokale kroeg van Rhoon binnen.
We nemen een plekje in op de hoek van de bar. Ik bestel een
biertje voor mezelf en een thee voor haar. Ze doet er maar liefst
vier klontjes suiker in. Sweetgirl. Ik begrijp haar nickname van het
internet en ik moet erom lachen.
We diepen onze e-mails mondeling nog eens uit. We verbazen
ons over de gelijkheid in onze gedachten en patronen en de mate,
waarin wij elkaar aanvullen.
We vragen ons ook af of het toeval is of het lot, dat ons
samenbrengt. We kunnen werkelijk onze handen geen moment
van elkaar afhouden. Elke keer als ik in haar prachtige bruine ogen
kijk, smelt ik een beetje verder. Ik heb datzelfde effect op haar,
want zij blijft ook constant aan mij frunniken.
Ik kijk een beetje rond naar de andere stamgasten, want ik geneer
me een klein beetje. Niet zozeer voor mezelf, maar meer voor
haar. Het is tenslotte haar stamkroeg. Maar als zij zich er niet druk
over maakt, waar zal ik me dan druk over maken? Iedereen mag
toch wel zien dat ik smoorverliefd op haar ben? En zij op mij?
Het is één uur en de bel gaat voor de laatste ronde. Ik neem nog
een biertje en zij bestelt haar vierde kopje thee, weer met extra
suiker en ik moet er weer om lachen. De verlichting gaat op volle
sterkte en we verlaten het café in een innige omarming. Op de
parkeerplaats proberen we afscheid van elkaar te nemen, maar dat
lukt niet. We kunnen elkaar eenvoudigweg niet loslaten.
Ik probeer haar over te halen me met haar mee te laten gaan naar
haar huis, maar ze weigert resoluut. “Zeker niet op de eerste date,”
zegt ze, maar ze voegt er direct aan toe, “hoe graag ik het ook zou
willen.”
Het is een paar graden onder nul en de koude wind deert ons
nauwelijks. Elke keer opnieuw geef ik haar een afscheidskus, maar
als ik haar dan loslaat, geef ik haar er nog eentje. Dan pakt zij mij