Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

Ze kijkt me vragend aan en ik zie dat ze mijn opmerking niet
begrijpt.
Alleen naar school.
De grote vakantie is voorbij en het kind gaat weer naar school.
Het ochtendritueel verloopt in een relatieve rust en harmonie. Het
kind kleedt zichzelf nu aan en ze pakt daarvoor de kleren, die ik de
avond ervoor met haar uitgezocht heb. Ze bepaalt zelf hoe ze haar
haar wil en haar moeder helpt haar erbij. Ze eet haar
boterhammetje zonder morren op en als ze naar school gaat, dan
bepaalt ze zelf welke jas ze aandoet.
Haar moeder brengt haar kind de eerste week nog naar school,
die honderd meter verderop aan dezelfde weg ligt als mijn huis.
“Dat vindt mijn kind prettig,” beweert ze.
Na een paar dagen zegt het kind tegen haar moeder: “Mama, je
hoeft me niet meer naar school te brengen, hoor.”
“Ach lieverd,” zegt ze, “ik doe het graag voor je. Bovendien vind
ik het veiliger.”
Ik bemoei me ermee en ik zeg: “Het kind bedoelt: Mama, ik wil
alleen naar school toe lopen, net als mijn klasgenootjes.”
Ze kijkt me fel aan en ze zegt: “Bedoel je dat ik mijn kind van jou
niet eens naar school mag brengen? Mag ik dan ook niets meer
met haar samen doen? Gun je me dan ook werkelijk niets?”
Ik ga de discussie niet eens aan en ik zeg: “Vanaf vandaag gaat
het kind alleen naar school.”
Haar kind wordt ‘mijn’ kind.
Haar kind is, als het haar zo uitkomt, ineens mijn kind. En wat ze
ook nog vaker doet, is tegen mij over haar kind praten als jouw
kind. Dat doet zij de laatste tijd steeds vaker.