Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

gewoon op de bank gaan zitten en een dvd‟tje kijken. Zonder het
risico te lopen dat het kind naar Spongebob wil kijken of dat ik
weer allerlei rituelen moet opvoeren, zoals het kind naar bed
brengen of dat ik met haar moet hunken.
Ik rijd met mijn gezin naar Rhoon om het kind naar haar
logeeradres toe te brengen. Oma vraagt ons nog even binnen en
we drinken een kopje koffie.
Even later is het de tijd gekomen om terug te gaan naar
Stompwijk en we nemen afscheid. Bij de deur pakt het kind me
nog eens bijzonder hard beet en ik moet er een beetje om lachen.
Terwijl ze me loslaat graait ze echter hard met haar hand in mijn
gezicht. Ik roep heel hard: “AUW!”
Het doet echt pijn. Ik heb een scheur in mijn lip waar het bloed
uitloopt. Potverdomme, wat doet dat een pijn. Het is een scherpe
pijn en de tranen springen in mijn ogen.
Mijn eerste impuls is om het kind een mep te geven, maar ik
houd me in. Ik wil zo snel mogelijk weg. Weg van het kind. Dat is
sterker.
Ik reageer mijn ergernis op haar moeder af op het moment dat ik
met de auto de hoek om rijd. “Wat heb ik misdaan?” vraag ik.
“Hoe is het mogelijk dat jouw kind het voor elkaar krijgt om mijn
toch al zo matige humeur van de laatste tijd op de valreep zo
mogelijk nog meer te verpesten?”
“Ach jongen,” verklaart ze het gedrag van haar kind, “dat is nou
apenliefde, pure apenliefde. Op deze manier laat het kind blijken
hoeveel ze van jou houdt.”
“Vind jij het normaal, dat ze dit doet?” vraag ik haar geërgerd.
Zij neemt het op voor haar kind. Alweer. Het ligt niet aan het
kind. Het kind laat juist zien hoeveel het van me houdt. Het kind
treft geen enkele blaam. Ik ben het, die het kind in mijn gezicht
laat graaien. “Je moet je ook niet zo druk maken,” zegt ze fel.
Haar laatste opmerking is de spreekwoordelijke druppel die de
emmer doet overlopen en ineens kan ik me niet meer inhouden.