Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

alles wat er gebeurd is en nog gebeuren gaat, is dat de enige
mogelijkheid. Zij moet terug naar de veilige en vertrouwde
omgeving van Rhoon. Alleen dan kan al het leed dat jij mijn kind
aandoet, enigszins worden verzacht.”
Ze gaat verder: “Helaas zijn er in Rhoon geen huizen te vinden
die binnen mijn budget passen. Daarbij heb ik niet eens een
budget omdat ik geen baan en dus geen inkomen heb. Ik kan niet
eens iets huren of kopen, dus al zou ik terug willen, ik kan niet het
eens.”
“Maar wat ga je dan doen?” vraag ik. “Je kunt toch niet blijven
wachten tot er een goede fee voorbijkomt die een huis en een baan
voor je tovert?”
“Ik heb toch niets te willen?” jankt ze. “Ik weet toch niet waar ik
naartoe moet?”
“Als je in Rhoon niets kunt vinden, dan zul je toch naar iets
anders moeten uitwijken,” zeg ik, “je hebt tenslotte geen keus.”
Ze vervalt in herhalingen. Ze protesteert. Er is maar één plek
waar ze naartoe kan, en dat is Rhoon.
Ik gooi het over een andere boeg. Ik vraag haar of ze bereid is
naar mogelijkheden te zoeken in plaats van steeds alle
onmogelijkheden op te sommen.
Haar reactie is al bijna voorspelbaar voor me: “Verwacht jij
ineens iets van mij? Hoe haal je het in je hoofd? Jij bent het, die
mij en mijn kind er gewoon uitpleurt. Jij bent het, die beloofd
heeft mij weer op de rit te zetten als het spaak zou lopen.”
Ze komt geen spat verder. Ik zie haar worstelen en ik realiseer
me dat ze er gewoon niet toe in staat is. In tegenstelling tot wat ik
lang gedacht heb.
Ik zie haar nog staan. Tijdens onze eerste heftige ruzie. Met het
vuur in haar ogen, haar ene hand in haar zij en haar vinger van de
andere hand heen en weer wapperend: “Jij denkt toch niet, dat als
jij mij dumpt, dat ik je ga smeken of ik bij je mag blijven? Ne pas!
Wie denk jij wel, die je bent? Ik zet dan gewoon mijn kind in mijn