Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

ook nog eens in het spitsuur naar een vreemde omgeving toe. Ik
wil hem dat niet eens vragen. Daarbij zal het gevoel bij het kind,
dat wij weg zijn, alleen maar versterkt worden. Immers, als ze in
Stompwijk is, wil ze ook naar huis.”
“Ik houd optie drie maar voor me,” zeg ik tegen haar, “je wilt
gewoon donderdag thuis zijn als jouw kind het partijtje heeft.”
Ik heb gelijk, want ze vraagt me niet eens naar mijn laatste optie.
Het kind is begonnen met paardrijden. Als er iets is dat
Stompwijk kenmerkt, dan is dat bijna iedereen paardrijdt. In eerste
instantie ga ik met haar kijken of het kind lid kan worden van de
Blesruiters, de paardrijvereniging van Stompwijk. Ik vergezel haar
en het kind naar het clubhuis, dat schuin achter mijn huis ligt en zij
doet navraag. Even later komt ze het clubhuis uit en ze is witheet
van nijd. “Wat een stelletje achterlijken,” schimpt ze, “op een
normale vraag krijg je nauwelijks antwoord. Het enige dat ze me
kunnen vertellen is dat het kind op een wachtlijst gezet kan
worden. Dat kan gemakkelijk twee jaar duren en daar heb ik geen
zin in.”
Ze is echt boos en ze gaat door: “Eigenlijk maar goed ook, want
ik ga mijn kind niet bij deze debielen laten rijden.”
Ik weet niet goed wat ik ermee aanmoet, maar ik vind het
jammer voor het kind. We lopen met z‟n drieën richting uitgang en
ik kom Reinier tegen, die ik ken uit de lokale kroeg. “Goh joh”,
zeg ik tegen hem, “dat is ook jammer. Ik wil mijn dochter hier op
paardrijden doen, blijkt er een wachtlijst te zijn van hier tot
Tokio.”
“Meen je dat nou?” zegt Reinier verbaasd.
Ik knik bevestigend en ik neem afscheid van hem.
“Ik kijk wel of ik iets voor je kan doen,” roept hij me nog na.
Haar mobiele telefoon gaat en ze neemt hem op. Ik volg een
gesprek waar ik geen touw aan vast kan knopen. Het gaat over de