Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

zeker nu haar lange, donkere haar los wappert in de wind. Ik voel
me, naast haar lopend, de koning te rijk.
Ik neem haar mee naar mijn huis. Het „wippie‟, dat we van
onszelf moeten maken, is omgekeerd evenredig met onze
verwachting. Kortom; een regelrechte ramp. Voor haar, voor mij.
In stilte trekken we onze kleren weer aan en we gaan naar
beneden. Ik zeg iets tegen haar om de stilte te doorbreken. Het
valt volledig in verkeerde aarde. Haar ogenschijnlijke rust slaat om
in een soort van boosheid. Ik zie ineens de rasechte rode furie
voor me staan, waarvan ze me verteld heeft. Er lijkt wel vuur uit
haar ogen te komen, zo venijnig kijkt ze me aan. “Jullie zijn
allemaal hetzelfde,” beschuldigt ze me, “jullie moeten zo nodig,
vervolgens wordt het niks en dan leggen jullie ook nog eens de
schuld bij de ander.”
Ik zeg dat er toch geen sprake is van een schuldvraag, maar ze
heeft er geen oren naar. Ik leg nog wat argumenten op tafel, maar
ze werken averechts en ze wordt nog bozer. Ze staat voor me met
een opgeheven en zwaaiende wijsvinger. “Ne pas,” zegt ze, “no
way mister, je hebt mooie praatjes, maar bij mij gaat dat je niet
lukken.”
Ze wil direct met een taxi naar huis en ik vind dat eigenlijk wel
best. Zeker op dit moment. Toch bied ik haar aan om haar naar
huis te brengen, hetgeen ze in eerste instantie niet lijkt te willen.
“Het maakt mij niet uit,” zegt ze, “van mij hoeft het niet. Ik neem
net zo lief een taxi.”
“Het is jouw keuze,” zeg ik, “maar mijn aanbod om je naar huis
te brengen blijft staan.”
Nu accepteert ze het, zij het lijdzaam.
Het is stil in de auto en de spanning is duidelijk aanwezig. Ik voel
ook dat ik in mijn oude valkuil terug aan het glijden ben en ik
begin mezelf al weer wijs te maken dat ik zo beter af ben.
“Godverdomme,” bedenk ik me vlak bij haar huis, “nu ben ik eens