Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

“Je hebt verdomd nog gelijk ook,” zeg ik en ik laat het hele geval
nog even de revue passeren. “Ze doet inderdaad wat ze zelf wil en
ze gaat er inderdaad klakkeloos van uit dat ik me wel schik.”
Zij kijkt mij triomfantelijk aan met een blik van „zie je nou wel‟.
Ik begrijp wat ze wil, maar ik wil er niet aan. Ik zeg: “Het is en
blijft mijn moeder. Natuurlijk heeft ze haar streken, maar wie heeft
die niet? Ik ken de aard van het beestje en ik ben echt niet
voornemens die te gaan veranderen. Al zou ik het kunnen, ik zou
het niet eens willen.”
Ze zit me een beetje spottend aan te kijken als ik zeg: “Je hebt
gelijk, ik had het inderdaad kunnen weten. De volgende keer let ik
er beter op en wie weet doe ik het zelfs niet eens meer. Of
misschien juist wel, want het is en blijft mijn moeder.”
Ze legt zich erbij neer dat ik het toch niet ga doen en ze houdt
haar mond. Ze blijft me met haar donkere ogen spottend
aankijken. Ik kan het daarom niet nalaten om te zeggen: “Daarbij
moet je natuurlijk de band die ik met mijn moeder heb niet over
één kam scheren met de band die jij hebt met de jouwe. Natuurlijk
zie ik overeenkomsten, maar ik zie ook een heleboel verschillen. Ik
zie jou dingen accepteren, die ik weer niet begrijp. Het zal wel met
de bloedband te maken hebben.”
Het is één van die dagen. We lopen smoorverliefd door het
winkelcentrum van Zoetermeer. De zon schijnt volop, het kind is
bij haar vader en we doen wat we willen. We nemen een kopje
koffie op één van de volle terrasjes. Ze verrast me wanneer ze
ineens voorstelt om bij mij te komen wonen.
Ik vraag hoogst verbaasd: “Wil je dat dan?”
“Ja,” zegt ze, “ons commitment naar elkaar is zo groot, we
wonen al zowat samen in mijn huis en het zou voor ons - doelend
op haarzelf en haar kind - een nieuwe start betekenen in een
nieuwe omgeving. We zijn dan in één klap verlost van al het oud
zeer uit Rhoon. Het is, gelet op waar jij, mijn kind en ik staan,
volgens mij de enige logische stap.”