Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

en als jullie willen blijven, dan kijken jullie maar hoe jullie
thuiskomen.”
Ze lopen met me mee naar de auto en we rijden terug naar huis.
In de auto gaat het bekvechten nog door en ik waarschuw ze
allebei nog een keer. Ik zeg: “De eerste die nu nog zijn mond
opendoet, krijgt straf.”
Ik zie het kind naar me lachen, maar ik kijk haar streng aan en ze
houdt inderdaad haar mond. Het kind kan het echter toch niet
nalaten om toch nog een opmerking te maken en ik zeg: “Nu is
het genoeg. Je krijgt straf en je mag straks een uur op je kamer
gaan zitten. Daar kun je mooi nadenken over wat je hebt gezegd.”
We komen nog geen drie minuten later thuis en het kind gaat in
de woonkamer met haar Gameboy zitten spelen. Ik vraag het kind
of ze niet iets is vergeten. Ze is echter de mening toegedaan dat ze
genoeg is gestraft omdat we geen kleren voor haar hebben
gekocht. Ook heeft ze het ijsje niet gehad, dat ik haar had beloofd.
Kortom, ze is niet van plan om op haar kamer te gaan zitten. Tot
overmaat van ramp valt haar moeder haar ook nog eens bij.
Ik laat me niet uit het veld slaan en ik stuur het kind naar haar
kamer, onder veel protest en gepaard gaand met luid gekrijs. Het is
de eerste keer dat ik het kind zo‟n „zware‟ straf geef en beide
dames zijn dat niet gewend. Ik vind het nu hard nodig om mijn
poot stijf te houden, want anders kom ik op een hellend vlak
terecht.
Als het kind op haar kamer zit te janken, komt haar moeder in
opstand. “Mijn hart breekt,” zegt ze tegen me, “hoe kun je zo‟n
lief, klein moppie zo laten huilen? Ik kan het niet aanhoren, ik ga
naar haar toe.”
Ze maakt aanstalten om naar haar kind toe te gaan en ik zeg dat
ik dat niet zo‟n goed idee vind. “Jij hebt minstens net zo veel
schuld als het kind,” beschuldig ik haar, “alleen weet ik niet hoe ik
jou moet straffen.”
Ze kijkt me niet begrijpend aan en ik staaf mijn bewering: “In de
eerste plaats zou jij de wijste moeten zijn. Als ik zie hoe jij zit te