Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

aldadig is, dan kan ze op een enorm grove manier uitvallen. Zelfs
met taal, die in geen enkele verhouding staat tot de gebeurtenis. Ze
rent bijvoorbeeld met haar blote voeten door het gras. Ze moet van
Yvon dan haar schoenen aandoen en met haar poppen gaan
spelen. Ze dwingt Layla als het ware, wat ze uiteindelijk met
duidelijke tegenzin doet. Als Yvons plaatje dan weer klopt, gaat ze
direct haar dochter zitten knuffelen, ook al vindt die er op dat
moment geen bal aan.
Ik beschrijf haar „plaatjes‟-denken al in juli. Ik beschrijf haar
„uitvallen‟ als haar plaatjes niet kloppen. Als de werkelijkheid niet
aansluit bij haar verwachting. Natuurlijk heb ik er geen aandacht
meer aan geschonken omdat haar verlatingsangst in de
openbaarheid kwam.
Ik zet het op een rijtje. Eerst vertelde ze van die enkelvoudige
fobietjes. Toen ze er niet meer mee weg kon komen, kwam de
verlatingsangst. Maar dat is het dus ook niet. Het zijn haar plaatjes
die belangrijk zijn en daarmee ook haar rituelen.
Ik moet dus haar invulling worden van haar ideale man, vader
voor haar kind en hoofd van het gezin. Ik moet dus voldoen aan
haar plaatje ervan. Ze blijft dus net zolang duwen en trekken, tot ik
volledig pas binnen haar beeld. “Mijn hemel,” denk ik, “feitelijk
zocht ze dus een invulling en zeker geen aanvulling!”
Ongeacht de consequenties? Week 32, zondag.
Ze komt de huiskamer binnen en ze verwijt me direct dat ik een
ongezellige hork ben. Ik heb haar vannacht niet eens lekker
beetgepakt en vanmorgen ben ik vroeg mijn bed uitgeslopen. Ik
leg haar uit, dat het voorval van gisteravond me in het verkeerde
keelgat is geschoten en dat ik me werkelijk afvraag, waar ze mee
bezig is.
Ze kijkt me indringend aan en ze zet haar handen in haar zij.
“Leg je de schuld ineens bij mij?” zegt ze vragend, terwijl ze haar