Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

10. Mijn huis wordt een thuis
Niet mooi en ook niet veilig. Week 13 en verder.
Na een lang weekeinde van slepen met huisraad uit haar huis in
Rhoon naar het mijne in Stompwijk, woont ze nu met haar kind
bij mij. In mijn huis. Althans, zo kijkt zij ernaar.
Ze woont in mijn huis, met nadruk op „mijn‟. Ze zegt dat ze zich
er nog niet thuis voelt. Ik begrijp dat, want ze moet natuurlijk nog
wennen. Maar ze legt me uit dat het verder gaat, want zoals het
huis er nu bijstaat zal ze er in alle waarschijnlijkheid ook nooit aan
wennen.
Ze somt op wat er allemaal aan mijn huis mankeert. “Het is kaal,
ongezellig, planten ontbreken en het heeft afschuwelijke kleuren,”
zegt ze, “maar het ergste van alles vind ik, dat ik in alles nog de
aanwezigheid van jouw ex bespeur.”
“Daar kan ik best inkomen,” zeg ik, “zo lang is ze ook nog niet
weg en ik heb nog niet de inspiratie of motivatie kunnen vinden
om er iets aan te doen. Daarbij heb ik er ook de moed nog niet
voor kunnen verzamelen, want het is nogal wat, dat er moet
gebeuren. Ik vind het voorlopig wel best zo.”
Ze zegt: “Daar ben je nou typisch een man voor. Een beetje
gezelligheid interesseert je klaarblijkelijk niets. Maar ik ben geen
man en mijn kind ook niet. Wij willen het graag gezellig maken.”
“Wat zou je dan willen veranderen?” vraag ik.
We lopen het hele huis samen door en ze wijst aan wat ze zou
willen veranderen. Ze slaat werkelijk niets over en alles moet in
haar ogen aangepakt worden. Ik zeg: “Wat jij allemaal wilt, dat kun
je rustig vergeten. Heb je enig idee hoeveel werk dat is? Daarbij, de
verf is net droog en ik slaap net zo lekker in een slaapkamer met
een paarse deur als een gele. Daar zul je het toch voorlopig maar
mee moeten doen.”