Rijeci i stvari - Monoskop

GOVOR
169
zakon nameće razliku između riječi i stvari — vertikalnu
diobu između jezika i onoga što mu je dužnost da označi;
pravila konvencije nalažu sličnost među riječima, veliku
horizontalnu mrežu koja proizvodi nove riječi na osnovu
starih i tako ih množi do beskonačnosti.
Stoga je shvatljivo zašto teorija korjenova ni u čem
ne protivrječi analizi jezika akcije, nego upravo u njoj nalazi
utočište. Korjenovi su rudimentarne riječi koje pronalazimo,
identične, u velikom broju jezika — a možda i u
svim; oni su bili najprije nametnuti kao nehotični krikovi
koje je jezik akcije spontano iskoristio. Tu su ljudi tražili
korjenove da bi ih prenijeli u njihove konvencionalne jezike.
I ako su svi narodi, u svim podnebljima, izabrali, između
tolikog materijala jezika akcije, upravo te elementarne
nosioce zvučnosti, to znači da su u njima otkrili, ali
tek kasnije i na osnovu razmišljanja, sličnost sa predmetom
koji označavaju ili pak mogućnosti da tu sličnost primijene
na neki analogan predmet. Sličnost korjena sa onim što
imenuje dobij a vrijednost verbalnog znaka tek na osnovu
konvencije koja je povezala ljude i ujedinila njihove jezike
akcije u jedan jezik. Na taj način iz unutrašnjosti same
predstave znaci se stapaju sa samom prirodom koju označavaju
i koja se na identičan način nameće svim jezicima
— prvobitni trezor svih riječi
Korjenovi se formiraju na više načina. Pomoću onomatopeje,
koja nije spontan izraz nego voljna artikulacija
nekog znaka koji liči: »Oponašati glasom isti šum koji
stvara i predmet što ga želimo imenovati« (72). Upotrebom
sličnosti koju smo osjetili čulima: »Utisak o crvenoj boji,
koja je živa, brza, gruba za oko, biće najbolje preveden
glasom R, koji ostavlja sličan utisak na čulo sluha« (73).
Nametanjem glasnim organima pokreta analognih pokretima
koje želimo da označimo: »Tako da glas koji nastaje iz
oblika i prirodnog pokreta organa stavljenog u takav položaj
postane ime predmeta«: grlo škripi da bi izrazilo trenje
jednog tijela o drugo, ono se iznutra izdubljuje da bi označilo
udubljenu površinu (74). Najzad, da bismo označili
organ, koristimo se glasovima koje on prirodno stvara: artikulacija
ghen dala je ime grlu ( gorge), a da bi označili
dents (zube) služimo se dentalima d i t (75). Sa tim konvencionalnim
artikulacijama sličnosti svaki jezik može izvesti
svoje prvobitne korjenove. Taj postupak je ograničenog
opsega jer su gotovo svi korjenovi jednosložni i jer